Colombia; het beloofde land. THE END!

Lieve familie en vrienden, lieve mensen die al 5 maanden geduldig op mijn terugkomst wachten,

Vandaag is deze dag aangebroken; in iets meer dan vier uur zal ik op het vliegtuig naar Madrid stappen en nog geen 15 uur later zal ik weer voet op Nederlandse bodem zetten. Mijn laatste 5.5 weken in Colombia zijn meer dan fantastisch geweest, ik heb het zo fijn gehad, en dit maakt het uiteraard des te moeilijker afscheid te nemen. Maar nog steeds kan ik zeggen dat ik, wanneer ik mijn eerste stap in het vliegtuig zet, ik klaar zal zijn om weer terug te gaan naar mijn oude, vertrouwde leventje: naar jullie!
Aangezien ik spoedig zal vliegen heb ik mezelf een deadline van 1.5 uur opgelegd om dit blog te schrijven. Afgelopen zes weken heb ik een dagboek bijgehouden, wat het makkelijker zal maken dit streven te behalen. Wish me luck!

In mijn laatste blog vertelde ik jullie over een Duits meisje, haar naam is Steffi, en ik kan haar tegenwoordig een heel goed vriendinnetje noemen. Zij ving mij op toen ik even wat down was, en zij werd mijn maatje voor de 2 daarop volgende weken. Aangezien ik volledige vrijheid had; geen retour ticket en geen plan, was mijn leven een groot feestje, maar ook een grote chaos; want wie mij kent weet als geen ander wat mijn slechtste karaktereigenschap is: beslissingen maken..

De eerste dagen in Medellin waren vrijwel niet productief... Zaterdag kwam ik aan, ging ik met Steffi en Yolanda op pad, en na een gefaalde poging om een leuke kant van de stad te zien (waar we een jongen met een mes in z'n handen tegen het lijf liepen), besloten we dat het tijd was voor een feestje: medellin vs Bogota! Nummer 1 tegen de nummer 2. Ons avontuur begon met de zoektocht naar kaartjes, we werden vrijwel meteen besprongen door 100 Colombianen die hun kaartjes in onze handen wilden duwen. Als drie vrouwen voeldén we ons niet op ons gemak, en besloten we een vrouwelijke hooligan aan te spreken, deze begeleidde ons naar haar 16-jarige neefje; een jongen van de straat. Deze jongen nam met gemak de leiding en zorgde ervoor dat we voor een mooi prijsje echte kaartjes op de juiste zijde kochten. Een half uur later zaten we met Colombiaanse familie tokkie aan een gele plastic tafel bier te drinken. Ook werd daarna uiteraard van ons verwacht dat we met hen in de hoek van de harde kern zouden plaatsnemen. De Colombiaanse voetbal ervaring is me er een; ritmisch, maar nog steeds heerlijk boers. Gelukkig hadden we de moeder van dit jochie die met veel genot en de compleet verkeerde noten gebruikten om zich te mengen in de liederen van de supporters..
Na de wedstrijd konden we wel wat rummetjes gebruiken, en gelukkig is dat een specialiteit van Colombianen! Na wat heerlijk Medellin rum in het hostel, waren we klaar om de strijd met het nachtleven in Medellin aan te gaan, niet wetend dat er nog vele van deze strijden zouden volgen in mijn Colombiaans bestaan. Na een uur was ik beiden meiden kwijt aan een Colombiaanse man, en bleef ik over met de twee saaiste Duitse jongens op deze planeet. En dat is zelfs voor Duitsers een kunst. Gelukkig liep ik 5 bekenden tegen het lijf, die mij bevrijdden van het leed en me na een heerlijk broodje Subway op een taxi naar mijn hostel zetten.
De volgende dag was het Steffi's doel geworden mij over te halen; ik moest mee naar het noorden! Aangezien ik toch niet echt een idee had wat ik wilde, begon mijn 24-uur durende twijfel sessie. Productief was die dag niet, maar de groep mensen in het hostel was zo hecht en leuk dat we besloten toch maar weer om een tafel te gaan zitten. En op reis betekent dat niet dat je tot een compromis probeert te komen, maar gewoon ouderwets de fles opentrekt. De groep besloot met z'n allen op stap te gaan.
24 uur later verblijdde ik Steffi met het goede nieuws: ik zou die dinsdagavond mee gaan naar het noorden! Die avond hielden we het rustig, genoten we van een prachtig uitzicht en zonsondergang en ontmoette ik mijn favoriete Amerikaan; Lauren! Na een avondje met z'n drieën waren we al een hecht trio, en dit zouden we zeker in Cartagena voort zetten.

Dinsdag stapten we na een graffiti Tour op de bus naar het noorden. Aangezien we nog altijd in Colombia zaten had deze bus uiteraard 6 uur vertraging, en genoten we niet 12, maar 18! uur van een loeiende airconditioning en opgevouwen benen.
Uiteraard hadden steffi en ik onze plannen even goed uitgestippeld, en waren we verzekerd van een avond in Media Luna hostel voor de grootste party van de week! De details van deze avond zal ik achterwegen laten, en kan ik overigens ook niet geheel meer ophalen..
De volgende ochtend verhuisden we hostels, en brak als we waren leek het Steffi een heerlijk idee met rugzak en al ons ontbijt in de supermarkt zouden scoren. Na een paar uurtjes rust in ons nieuwe hostel, was het tijd om Cartagena te ontdekken. Deze stad is fantastisch! Heet als een malle, maar prachtig als een pareltje. Het oude centrum is zooo leuk en schattig, en het is een genoegen om een wandelingetje over de stadsmuur te maken. Deze route herhaalde ik zon drie keer.. 
Vrijdag kwam Lauren aan en gingen we samen met haar naar de modder volkaan. Dit klinkt allemaal heel leuk, maar als je ziet dat er zes Colombiaanse kerels je op zitten te wachten in een bad van 5 vierkante meter, terwijl jij in je bikinietje met je billen naar hen gekeerd een ladder af moet klimmen, verandert dit beeld snel. Vervolgens werden we ook nog omringd door een klas met kinderen die ons als aapjes zag en van al onze niet al te charmante kanten foto's nam. Toch was het een grappige ervaring, en de dag werd helemaal goed gemaakt toen we lunch hadden op het strand en een duik namen in het heerlijke zeewater.
Ik hou niet van beloftes om de volgende reden; je zit er aan vast. We hadden een deal met Lauren dat we zouden gaan feesten die avond, en dus sleurden ze me die avond mee. Helaas was ik de volgende dag toch geheel zelf verantwoordelijk voor nog een avond stappen.. Zwak ben ik. Hoewel, Colombia stimuleert je een groot feest van het leven te maken, en wie ben ik om dit te negeren?!

Zondag moest ik weg uit deze stad, ik had rust nodig. Met vier mensen van het hostel wisselden we cartagena in voor een klein dorpje aan zee, genaamd Rincon del mar. Dit was zo schattig. De volgende ochtend verliet ik dit dorpje overigens al weer, samen met Linda, een Zwitsers meisje. Begin van de middag arriveerden we bij Casa en el agua. Dit is een hostel Middenin zee, een helderblauwe zee. Hier zouden we twee dagen alleen maar niksen, genieten van de zon en de zee, en slapen in een hangmat. De eerste avond was ik getuige van de heftigste storm in mijn leven, met enkel een houten dak boven ons hoofd werden we omringd door lichtflitsen en regen. Op dag twee kwam ik erachter dat ik naar huis moest, dit besef raakte me zo erg, dat ik even niet wist wat ik moest doen. Een ding was duidelijk: ik moest die week nog mijn ticket boeken.. 
Na twee dagen namen Linda en ik de boot naar cartagena terug, ging ik op een uiterst teleurstellende date met een Colombiaan, kwam erachter dat dat toch een stap te ver gaat, en besloot met mijn vrienden maar weer een feestje te bouwen.
De volgende dag wist ik het zeker: ik moest weg hier! Gelukkig had ik nog een nacht in het hostel voor de boeg, en was ik de gelukkige getuige van een man die een waar kots concert in de badkamer van mijn dorm gaf, en mij dus mijn nachtrust ontnam.

Ik zou Steffi weer meeten in Taganga, noordelijker in Colombia, waar ik begin van de middag aankwam en na een paar uur mijn vlucht naar Nederland boekte. Dit was een heel moeilijk moment, maar het moest gebeuren. Ik was blut.

De volgende dag namen Steffi en ik een bananenboot en genoten we op het strand. Zondag was het tijd voor definitief afscheid en mijn langverwachte Lost City Trek! Dit zou mijn laatste trekking van mijn reis worden, ik had hoge verwachtingen. En deze werden werkelijkheid. Na enkele minuten in de bus bleek ik de leukste groep ever te hebben! Divers als we waren hadden we Duitsers, Fransen, Nederlanders, Amerikanen, Israëliërs, en Australiërs in onze groep. Gedurende de dag waren we het snelst, en gedurende de avonden waren we het gekst. We noemden onszelf de "wasted group", of "viajeros perdidos": de verloren reizigers. Het was bloedje heet, dus al onze kleren waren naar een dag zeiknat en vies. Ik had minimaal en super licht gepakt, en mijn allerkleinste rugzak meegenomen. Hoewel ik amper schone kleren had, was het zeer comfortabel om deze tas mee te hebben. Ik had mijn twee wandelmaatjes gevonden, en met z'n drieën leidden we de groep. Elke dag hadden we tijd om in een rivier te zwemmen, sliepen we in bedden die buiten naast elkaar gestapeld stonden, speelden we kaarten en genoten we van drie heerlijke maaltijden. De derde dag bereikten we vroeg in de ochtend de Lost City, en dit was alles behalve teleurstellend. Men mag het niet vergelijken met de Macchu Picchu, dit is compleet anders, maar het volkomen waard. De omgeving is een plaatje. Op de weg terug maakte de zon plaats voor regen. Na enkele minuten klagen, besloten we dat er maar 1 ding op zat: naar beneden rennen, en genieten! Ifan en ik gingen ervoor, en hadden super veel lol. 

onderbreking -, uiteraard is het me niet gelukt om me aan mijn tijdslimiet te houden. Ik ben nu net op Madrid aangekomen en vlieg over 45 minuten. Ik word misselijk als ik Nederlanders om me heen hoor; ik ben echt niet meer in zuid Amerika..

Na ons speelkwartiertje waren Ifan en ik de eerste die dan ook het kamp bereikten voor de laatste nacht. Elke ochtend om 5 uur opstaan was een hele opgave, helemaal wanneer je op dag nummer vier nog even de hele weg, 6 uur lang, terug mag lopen. Aangezien we twee hele langzame Duitsers in ons groepje hadden, waren we de gids ook op de laatste dag snel verloren, en sprintten we naar de eindstreep. Tijdens deze reis ben ik er achter gekomen dat er mensen zijn die daadwerkelijk meer praten dan ik, en tijdens deze trekking is het men zelfs gelukt om mij gek te maken. Ifan had mij als slachtoffer uitgekozen.. Kan je je de combinatie van hem en twee AMERIKANEN voorstellen!? Inderdaad.. Ik besloot dus wat stukken alleen te lopen, en genoot hier eigenlijk stiekem nog meer van. Toch hadden we super veel lol samen en was het een teleurstelling toen we afscheid moesten nemen.

Toen ik terugkwam bij mijn Vlaamse vriend Nico in Taganga, waar vanuit ik opereerde, was het tijd om weer eens een beslissing te nemen en plannen te maken. Ik had rust nodig, dat was duidelijk. Na vele gesprekken met mensen in mijn omgeving en gepeins besloot ik dat Carpe Diem Hostel in Paso del Mango mijn volgende bestemming zou zijn. Met een motortaxi ging ik de berg op (ik dacht dat ik dood ging), en bereikte deze verlaten plek in het midden Vd natuur. Ik had hier twee dagen de tijd om tot rust te komen in mijn PRIVE kamer, en dit maakte me een beetje zen. Ik deed een chocolade toer op een boerderij, kreeg een chocolade masker, en dook vervolgens zelf de natuur in om mijn lunch bij elkaar te sprokkelen. Met 6 mango's, een komkommer en een beetje Yuka, liep ik voldaan terug naar het hostel, en maakte ik een lunch... Laten we het houden op "interessant". Het weekend brak aan, en ik besloot met mijn vriend Zenko het avontuurlijke en al te bekende Tayrona Park te bezoeken. Dit is een van de mooiste natuurgebieden in Zuid-Amerika! Ik had een strikt budget, en bracht dus een tasje met eigen voedsel mee. Twee nachten sliepen we In hangmatten op het strand, zag ik mijn eerste dikke spin (en kon ik uiteraard niet meer slapen), liepen we over het park, en at ik broodjes met knakworsten. De leven!
Ik kan niet zeggen dat we veel hebben gedaan, maar het was prachtig. 

Na het weekend vond ik het wel mooi geweest om vier dagen in dezelfde kleren en uit een mini rugzak te leven en nam ik een bus terug naar mijn basis, Taganga. Ik deed er hier vervolgens twee dagen over om te belissen dat ik naar een plaats zou gaan die totaal niet op mijn planning stond, maar aangezien ik toch geen samenhangend plan had maakte dit ook niet veel meer uit. San Gil was mijn volgende stop, en lag mooi op de route naar Medellin. Nico had me overtuigd dat ik iets moest doem wat ik nog niet had gedaan op deze reis, en aangezien San gil de stad van de extreme sporten was, had ik geen andere keus dan te gaan paragliden. Ik bewaarde dit overigens voor dag 3, en besloot eerst nog te caven (zwemmen, kruipen, duiken in een grot), en een super leuk dorpje te bezoeken. Natuurlijk stond ik op dag drie 7 kleuren te schijten toen ik werd vastgebonden aan mijn instructeur. Waarom bleef ik mezelf dit soort dingen aan doen?! Ik moest letterlijk een berg afrennen met een vlieger aan mijn lijf. Hoewel, toen ik eenmaal in de lucht vloog was ik meer bezig met mijn gopro en selfiestick dan met het gevaar dat dit met zich mee kon brengen. Het enige dat me nog wat adrenaline gaf was het dalen.  

Na twee weken zonder feestjes en rum, was het tijd voor mij om weer terug te gaan naar Medellin. De hoofd reden voor dit was uiteraard niet de rum of reggeaton, maar mijn lijstje met dingen die ik de vorige keer had overgeslagen in Medellin. Deze heb ik dan ook braaf allemaal weten af te vinken, maar toch ook nog even wat partijtjes aan toegevoegd. Op zaterdag werd ik herenigd met Julia en Tave, die ik in Salar de Uyuni heb leren kennen (Bolivia), ik bezocht zowaar een museum, en geloof het of niet; ik vond zelfs de helft van het museum leuk en interessant! Botero is een held, zoek het op! Die avond voegden zich nog meer oude vrinden bij ons; John en Lucy van de Lost City kwamen ook naar mijn vertrouwde hostel, waar iedereen van de staff blij was me weer te zien na 4 weken. We bouwden een goed feestje die dag, en probeerden de volgende dag nog efficiënt te zijn, maar ik belandde al gauw op het terras met een Nederlands meisje en spendeerde hier vervolgens 3-4 uur sapjes drinkend. DAT GA IK ZO MISSEN: de sapjes in ZA, zo lekker, en goedkoop!
 Maandag deed ik braaf de walking Tour, die overigens super interessant was en mij samen bracht met Georgia en haar vriend Julian, de birthday boy. Ik haalde Georgia over de volgende dag met mij mee te gaan op een dag trip, en zij zette daar tegenover dat ik dan mee zou moeten naar Power Hour die avond. De naam zegt het al; dat kan niets goeds betekenen.. 
In een populair hostel, waar vele feestjes worden gegeven, is er elke maandag Power Hour tussen 9 en 10, wat betekent: 60 shots in 60 minuten. Laten we het dus houden op een once in a lifetime experience, want dit draagt zeker niet bij aan het behoudt van de hersentjes. Overigens kreeg ik het nog wel voor elkaar om hierna nog een flinke 45 minuten te pingpongen, en te winnen!!
De volgende dag kon ik wel huilen toen we om 8 op de bus stapten naar Guatape. Guatape is super mooi en door mensen gecreëerd. We beklommen 700 traptreden om te genieten van het uitzicht, en namen daarna de boot naar Pablo Escobar's vakantiehuis om hier paintball te spelen. Ook hier was ik niet mijn eigen beste vriend, en kon ik mezelf wel afschieten toen ik het geluid hoorde van de druk waarmee die ballen werden afgeschoten. Eenmaal spelende vond ik het al snel leuker worden, tot ik (UITERAARD) de last man standing was tegenover een team van minstens 8 man... Ik moest dood, anders zou het spel door blijven gaan. Ik dacht gelukkig te zijn toen iemand Vd tegenpartij mijn helm raakte en ik het spel moest verlaten, helaas had zijn vriend dit niet meegekregen... Toen ik met m'n handen omhoog het veld verliet, schoot hij mij nog even heerlijk op mijn been, en geloof me dat doet pijn!!! Ik heb nog steeds een heerlijke bloeduitstorting: thanks Pablo!

Woensdag verliet ik met gierende banden Medellin, en ontmoette ik Stephanie in Salento. Hier had ik lang op gewacht, want dit was middenin de koffie streek en in de buurt van de Cocora Valley, een vallei met de grootste palmbomen die ik in m'n leven heb gezien. Een veld vol! We vertrokken de volgende dag vroeg en liepen een groep Israëliërs, een Oostenrijker en een Engelse tegen het lijft, hier liepen we vervolgens de 3 uur durende tocht mee. Op het einde kwamen we bij de palmbomen aan, en ik was verkocht. Aan het eind van mijn trip merkte ik vaak dat ik niet meer zo onder de indruk was van wat ik zag, dit kwam vooral doordat ik alles al vele malen had gezien. Elke keer net wat anders, maar toch elke keer weer een berg, een rivier, een zee of een jungle. Maar dit.. Dit was compleet anders. Een berggebied vol met palmbomen. Zelfs ik was een beetje onder de indruk. Die avonden speelden we DE traditionele Colombiaanse sport; tejo. Met een steen probeer je driehoekjes met gunpowder in een bak met klei te laten exploderen. Ondertussen drinkt men overigens weer bier. 2 dagen in salento waren genoeg om alles te zien en doen wat we wilden, dus vrijdagavond zou ik op de bus stappen om vier dagen door te brengen in mijn laatste bestemming, Bogota!

Eenmaal aangekomen op het station, bleek dat er die nacht geen bussen meer zouden rijden, en degene die reden waren vol. Ik ontmoette twee Engelsen die hetzelfde probleem hadden, en al snel sloten we aan bij een groep van vijf anderen die ook vastzaten. We wisten tickets te bemachtigen voor de bus om 8 uur in de ochtend, wat ons een mooie 10 uur zou geven om op het busstation te spenderen. Het hotel bleek vrij cheap te zijn, en de groep van vijf maakte hier heel wijs gebruik van, ik was kennelijk niet geheel instaat mijn hersenen te gebruiken en bracht de hele nacht door in de terminal met de twee Engelsen. Ook besloten we niet te slapen, zodat slapen in de bus makkelijker zou zijn. Dit was vanuit mij uiteraard weer een complete overschatting, want ik ben geen pro in slapen in Colombiaanse bussen. Dit bleek ook die dag toen we om 8 de bus pakten. Toen we eindelijk in Bogota aankwamen besloot ik toch even een uurtje slaap te pakken, maar wel mijn streven voor die avond te voltooien: de partybus! Dit is een bus met muziek en gratis rum en cola, die je brengt naar een grote club in Bogota. Met de groep van het busstation deden we hieraan mee, ook heel wijs. Na die paar uurtjes slaap hakten alle drankjes er goed in, en toen ik ook nog besloot met de groep aanwezige Hollanders onze samenkomst met een emmertje rum en cola te vieren, was ik snel de weg kwijt. Het was zeker niet mijn beste avond, maar een ervaring..
De volgende dag nam ik de tijd om goed uit te rusten, en sloeg ik voor het eerst op deze reis het GRATIS ontbijt over, want als Nederlander en arme reiziger die ik ben was dit een zekere kostenpost die op die manier beperkt kon worden. Die avond overtuigde een Colombiaanse vriend, Daniel, me gelukkig om mijn bed uit te komen en een hapje met hem en een vriendin te eten. Ik voelde me stukken beter, en na een korte poging om me te overtuigen mee te gaan naar de grootste gay club in Zuid-Amerika, was ik om. Deze avond besloot ik vooral te genieten van deze immense club, en de drank niet te rijkelijk te laten vloeien. Uiteindelijk bleek het een van mijn betere avonden uit, en ben ik er 100% van overtuigd dat dit de beste club is waar ik ben geweest im Zuid-Amerika! Met maar liefst 13 zalen, goede muziek, en de vetste hoofdzaal ever stond ik al snel weer te dansen als een malle. Daarnaast was de sfeer ook zo goed. Ik kon gewoon mezelf zijn, uitbundig dansen, veleee nieuwe mensen leren kennen, en dat alles zonder dat iemand ook maar een andere intentie had. 
Voldaan sloot ik die avond mijn ogen, en besloot ik de volgende middag een bike Tour te doen. Ook zeker een van de betere beslissingen die ik mijn laatste dagen heb gemaakt. 4/5 uur lang fietsten we door Bogota, en deden we ondertussen een fruitproeverij, tejo, en dronken we een koffie aan het einde. Ik ontmoette eindelijk wat leuke mensen in Bogota, en sprak met een meisje af voor mijn laatste avondmaal.

Toen ik op mijn laatste dag de wekker hoorde gaan werd ik wakker met het gekste gevoel ever; ik ging toch echt naar huis nu. Dit was het dan. Bij alles wat ik deed besefte ik dat dit mijn laatste keer zou zijn. Vooral de Colombiaanse muziek, de typische nummers, die ik 5 weken dag in dag uit had gehoord en waar ik van was gaan houden, raakten me nu. Ik leefde in een soort roes, maar ik had nog wat dingen te doen! Een van deze dingen was de kabelbaan naar de top van de Monserate berg, om hier de hele stad te kunnen zien, te genieten ennnnn eindelijk mijn selfiestick te gebruiken. Ik deed dit alleen, en ik moet toegeven; ik voelde grote schaamte toen ik mijn Colombiaanse shirt aantrok, op een ophoging ging staan en mijn selfiestick zover mogelijk uitschoof om vervolgens op zelfontspanner modus 4 foto's te schieten. Het resultaat was overigens precies wát ik mijn hoofd had, en maakte mijn dag compleet. Ik was klaar! Klaar om te gaan! 

Op de terugweg bleef ik nog een tijdje stilstaan om de omgeving tot me te laten doordringen, en allemaal emoties gierden door mijn lichaam. Colombia heeft me zoveel gegeven, Zuid-Amerika heeft me zoveel gegeven, de mensen hebben me zo openhartig ontvangen, ik heb meer gezien dan ik in de afgelopen 22 jaar heb gezien en meegemaakt, ik voel me een zoveel rijker en wijzer persoon. Ik voel me verbonden met alle nationaliteiten over de wereld, en weet dat ik voor de rest van mijn leven vrienden heb aan de andere kant van de wereld, of hier in Europa. 
Ik deed op dat moment wat ik het liefste deed op reis; naar uitkijkpunten gaan en hier alleen maar staan en genieten. Alleen deze laatste keer was anders. Ik voelde alles wat ik zag, en ik was dankbaar. Heel dankbaar. Emotioneel. Dit zal voor velen van jullie gek klinken, omdat jullie weten hoe nuchter ik normaal gesproken ben, maar als je zelf zoiets mooi mee maakt in je leven zal je precies begrijpen dat er geen mens zal zijn op deze aardbol die dit gevoel niet zal ervaren. Ik hoop heel erg dat wanneer ik terug ben ik mijn verbeteringen, ervaringen en liefde mee kan nemen, en dat ik niet terugval in het oude patroon. Ik wil mensen net zo ontvangen en behandelen als dat deze mensen bij mij hebben gedaan, ik wil niet weer op mijn fietsje door Amsterdam rijden en mee moeten doen aan de boze bende mensen die voorbij komt fietsen omdat ze haast hebben en alleen met hun eigen doel bezig zijn. Het kan anders! Ik hoop creativiteit te laten voortvloeien en ik hoop elke dag van nieuwe dingen te kunnen genieten. En bovendien hoop ik dat ik ooit nog een keer terug zal keren naar dit perfecte, en tegelijkertijd totaal niet perfecte, continent, en hoop ik nog vele andere delen van de wereld te mogen zien en net zoveel lieve leuke en gezellige mensen te mogen ontmoeten. Ik hou van dit leven, en ik kan officieel zeggen dat ik reis verslaafd ben geraakt. Dit zeg ik overigens met trots. De komende weken gaan pittig worden, dat besef ik al te goed, maar dit is zeker niet het einde! Ik ben een gelukkig mens.

Aangezien ik heel veel internationale vrienden heb gemaakt, en ik dit stukje in eerste instantie op Facebook wilde posten, maar dit niet heb gedaan, wil ik hier nu wat in het Engels schrijven.

Dear everyone who has told me to be interested in reading my blog,

It's a pleasure to finally write something to you as well, cause you know what; you've been the most important to me for the last 5 months! You helped me becoming an open, wise and rich person. I'm so happy that I met you all, that I could be part of this experience, and that I made friends for the rest of my life.

Everything that I've written previously is what you've been part of, and just like me, I hope that you will take the beautiful memories that we're sharing with you.
I don't want to bore you with my detailed stories about my daily life in South-America, you have experienced this yourself as well. What I do want to share is something that I wrote as a goodbye (but not goodbye) letter on Facebook, but which I didn't post eventually, because I wanted to write it here, and involve you in my blog.

I could tell, of course, what I'm going to miss most, and I will;
A feeling of community, openness and belonging, the diversity in landscapes and surroundings, the beautiful language and lovely people, the possibility to learn more about different cultures every day, the freedom to live and to enjoy every single thing you do, challenging yourself in many different ways, the chance to see and experience things you've never done or seen in your life, the parties, Reggeaton & Salsa and the way people move, and especially meeting new people all the time and making friends from all around the world for the rest of your life! (YOU!)

Also, I could tell you what I'm not going to miss in the beginning, but what I will miss on the long-term;
South American cheese (which is NOT cheese!!), inefficiency in daily life (i.e. Supermarkets), sleeping in between someone else's shit and waking up when someone in your dorm is snoring or throwing up again, South American taxi or bus drivers who are on the edge of killing a bus full of people (probably every day), getting the shits when you eat something wrong again or drink tap water, being forced to throw your toilet paper in a bin and so, having to watch someone else's tracks every time while opening the bin, and wearing the same top 5 days in a row because you only have your fucking backpack and doing laundry is a luxury.

You'll probably recognize most of it, and there are a hundred more things that I could come up with. Now, the most important thing is that this all contributed to who I am as a person now, and that I've made friends with people from all around the world. It's going to be a challenge to keep in touch, but I know I will succeed, cause I think that these connections are worth so much. I want to thank you for this; for the sad and bad moments we shared, the hungover days we spent together, and especially for the most impressive (and less impressive) and happy moments that we've been able to share! You're great!

This is the end for now, but we all know it's not.

SOUTH AMERICA, YOU'RE MY HERO ❤️