Van caipirinhas tot empanadas, van Lapa tot Lollapalooza

Buenas tardes mensen van het goede leven, mensen van het minder goede leven, en mensen van het uiterst goede leven!

Ikzelf zou me graag scharen onder het laatste, op het feit na dat ik nu in m'n eentje 24 uur in de bus zit naar het Noorden van Chili. Ja, inderdaad, onverwachts maar waar: ik bevind me inmiddels in dit relatief kleine landje in het zuid-westen van Zuid-Amerika. Ik besefte me, en werd herinnerd aan het feit dat het wel weer eens tijd werd voor een reisverslag, en ik zag inderdaad dat het al meer dan een maand geleden is dat ik de moeite heb genomen. Excuses voor de onbereikbaarheid, en dank voor het geduld. Ik zou zeggen: gebruik dit verslag lekker als een verhaaltje voor het slapen gaan, als zondag-niks-doe-dag vermaak, of als SOG materiaal, maar weet: het gaat weer een lange worden!

De laatste keer dat ik jullie een update gaf bevond ik mij in Natal, het Noorden van Brazilie, waar Paul mij toen nog vergezelde. Het lijkt al eeuwen geleden, maar ik zal mijn best doen om zo gedetailleerd te schrijven als dat ik normaal doe ;). 

Dinsdag 23 februari vloog ons monstertje het mooie Brazilië in, terwijl wij een heerlijke bus trotseerden. Die avond was dan eindelijk het euforische moment daar: de hereniging van een gestoord, dynamisch, terror trio. Uiteraard moest dat gevierd worden voor we de volgende dag verder zouden reizen naar Jericoacoara. We besloten een buffet (kilogram) restaurant op te zoeken. Cheapie genoten we van heel veel vlees, vis, bonen, SUSHI, etc. ONBEPERKT! we introduceerden Pj het allerbelangrijkste Braziliaanse concept: caipirinha, en besloten vervolgens vroeg ons nest in te duiken om ons klaar te maken voor een magisch avontuurtje.

Na een normale busreis op woensdag naar Jijoca, klommen we aan boord van een wat afwijkende bus: met houten banken en met geen deuren waren we klaar door de zandduinen en onverharde wegen te cruisen. Meteen ontdekten we hoe ontzettend mooi Jeri was: aan de ene kant zagen we een blauwe zee met oranje zand en de andere kant toonde een prachtig plaatje met zandduinen en een helderblauwe lucht. Na een flinke rit arriveerden we bij ons Tirol hostel in de middle of nowhere, namelijk: Jericoacoara (djerikwakwara). Hoewel we wisten dat onze lieve Peggy uit Australië hier zou zijn, waren we toch blij verrast toen we een kamer met haar bleken te delen. We hadden twee taken voor die dag, de eerste voltooiden we door op de sunset dune met een biertje te genieten van de zonsondergang. Na dit fantastische moment hadden we slechts nog 1 taak: caipirinha's maken en een feestje bouwen. We leerden die avond Chloe, En een fantastisch Iers koppel kennen; jonno en Lisa. Uiteraard werd er Kingscup gespeeld en besloten Paul en ik een poging tot uitgaan te doen. Pj, die te dronken was om op z'n benen te staan, besloot sjaak afhaak te zijn. De volgende hadden we een zwaar ontbijt, en besloot een dronken Jonno dat nog even erger te maken door een uur lang in m'n oor te blijven brallen. We hadden een rustig dagje met een goede lunch aan het strand en kinderachtig gespring in de golven, love it. De volgende dag moest er maar een keer iets gedaan worden en boekten we een sandbuggy Tour met een dynamische groep mensen. We begonnen het avontuur met Chloe-kut, de Ierse gekken, twee Duitse broekies en ons gestoorde trio. Het was heeeerlijk. We bezochten het paradijs strand en childen hier in hangmatten in het water, daarna rolden we van zandduinen af en genoten we van zand in onze zwem(s)lipjes. Een ding hadden we alleen allemaal niet helemaal beseft: die avond keerden we namelijk als 8 garnalen terug naar het hostel. Dat weerhield ons er uiteraard niet van om een kilo aan vis weg te werken en te genieten van de nodige biertjes. De dag daarna begon improductief als de neten, maar kreeg een bijzondere wending toen ik besloot een paard te beklimmen. Eindelijk kon ik dan mijn naam als paardenmeisje waarmaken, een ware droom die uitkwam! (Weinig mensen hier begrijpen btw mijn Nederlandse humor: sarcasme en botte grappen). Daarna hadden we wel een uitgebreid avondmaal verdiend, en besloten als afscheid voor de majority van onze groep uiteten te gaan. Zondag was Paula's laatste dag aangebroken, dapper probeerde ik nogmaals een paard te beklimmen, maar besloot na 1 minuut en nadat het paard zich 3x had verstapt dat het toch geen goed idee was. Ons drietallig avontuurtje sloten we uiteraard af met caipi's op het strand.. Wat een leven. 

Onverwachts hadden Pj en ik een ticket naar RIO geboekt, dit omdat die vluchten nou eenmaal goedkoper waren. Aangezien mijn grootse liefde voor rio vond ik dit uiteraard geen enkel probleem. Eerst stond ons alleen nog een bezoek aan het diverse eiland Ilha Grande te wachten. Op maandag hadden we eerst een 8-uur lange busrit voor de boeg, gevolgd door een vlucht naar Rio die om 3 uur 's nachts vertrok. Eenmaal in Rio aangekomen namen we gedreven de bus naar het opstap punt voor de Ferry naar Ilha Grande. Eenmaal aangekomen waren we dan ook 23 uur verder en doorweekt door de regen die met bakken uit de lucht was gevallen. We lieten ons overigens niet kennen en gingen gelijk op stap (in de regen) om her eiland te ontdekken. De volgende dag was het tijd voor een kleine hike naar een dorpje met oude gevangenis. We dachten dit wel even op slippers te kunnen doen, maar na 4/5 uur bleek dat we onszelf misschien ietwat overschat hadden. Die avond gingen we met een leuke groep mensen uiteten en leerden we onze seks georiënteerde vriendin Signe Marie kennen. De volgende dag was het tijd om af te reizen naar Rio, voordat we gingen brachten we enkel nog een klein bezoek aan López mendes beach. 

Die avond laat kwamen we aan bij Books hostel, een waar we hoge verwachtingen van hadden. Deze verwachtingen bleken meteen waar toen we arriveerden, de muziek uit de speakers knalde en de hele binnen patio vol zat met drinkende reizigers. Op onze kamer leerden we meteen twee super leuke Israëliërs kennen (wat enigszins uitzonderlijk is). Via hen ontdekten we dat er elk uur een andere drankactie was, en dus renden we vrijwel meteen naar beneden om dit eens te inspecteren. Na lang getwijfel besloten we toch een groepje te volgen en het nachtleven in Lapa eens te ontdekken. Hoewel het begon met een classy club waar mensen prachtig de salsa en forro dansten (en dit mij uiteraard wanhopig probeerden te leren, zonder enig resultaat), eindigden we de avond toch in een slechte bar een paar deuren verderop. Hoewel het een latertje werd besloten we de dag erna toch om een stijle klim naar onze vrind Cristo te makem (je weet wel: dat ultra bekende standbeeld van Jezus). Yamu joinde ons, de conversaties vloeiden voort en voor we het wisten hadden we de top bereikt. Hoewel het uitzicht prachtig was, was ik meer verwonderd over de massa toeristen die zich als mieren op het platform probeerde voort te bewegen. Wij besloten rustig koekjes te consumeren aan de voeten van Jezus. Die avond werd het wederom een groot feest. We leerden meer mensen kennen en besloten over te stappen op wodka. Die avond bereikte voor mij dus uiteraard een ander niveau en had een mooi afsluiten in de (toch al smerige) badkamer tot gevolg. De volgende dag aan het ontbijt kon ik mezelf nog niet nuchter noemen, stopte ik niet met praten en fascineerde ik menigeen met mijn nietszeggende verhalen. Beroerd dat we ons voelden hadden we helaas iets toegezegd, we zouden die avond namelijk verplaatsen naar het appartement van Pedro, die ik in Lencois had ontmoet. Rio vanuit een locals perspectief leek ooit zon goed idee.. Brakjes stapten we die middag bij hem in de auto en genoten van de zonsondergang bij Ipanema beach. Na een heerlijke douche in Pedro's luxe stekkie spraken we af met zijn vrienden, waarmee we gezamenlijk 43 bier wegtikten, en geloof het of niet, dat lag die dag toevallig een keer niet aan Petra en mij. Nietsvermoedend genoten we van het bier en het kleine avondmaal, waarvoor we uiteindelijk een bak met geld moesten neerleggen. Ook die avond eindigden we in een foute bar in Lapa, waar de hitjes fouter waren dan ooit en ik dansjes maakte met Pj en een lilliputter. Stel het je even voor; het zag er namelijk precies zoals uit als je in eerste instantie zou denken. De volgende dag maakten we een 9 km lange wandeling langs alle stranden en namen we vervolgens de nachtbus naar onze volgende bestemming. O ja. Dat is trouwens wel even een leuk feitje; Paul en ik hebben het concept nachtbus namelijk nooit uitgevonden en hebben met onze snuggere breintjes dus 4 weken lang enkel dag bussen genomen, waardoor je dus een dag mist en een extra nacht betaald. Top.

Maandagochtend arriveerden we in Sao Paolo, en waanden we ons direct in een Europese wereld. Alles om ons heen had iets weg van Europa of Amerika. Toen we ons hostel bereikten bleken er maar 11 mensen te verblijven, dus moesten we onszelf maar vermaken. De volgende dag had ik een lijstje highlights die ik wilde zien en arriveerden tot onze verrassing Signe en Mary-Ann die avond in ons hostel. Hoogstwaarschijnlijk had dat grotendeels te maken met de 2 uur gratis caipirinha van die avond. Die avond trotseerden we het nachtleven van Sao Paolo, en verloren.. Haha. De volgende dag had niet veel in petto, naast een lange busreis naar onze laatste bestemming samen: Foz do Igacu. Hier kwamen we donderdagmiddag aan en werden we blij verrast door het top hostel waar we in zouden verblijven. Die avond ontmoetten we gelijk een gekke Belg en een Israëlisch meisje waar de volgende dag de Braziliaanse kamt van de watervallen zouden bewonderen. Ook een Frans koppel joinde ons de volgende dag, en dus wrongen we onszelf de volgende dag door de massa toeristen om iets van de watervallen te kunnen zien. Vincent zou ons die avond verlaten, maar ook zonder hem consumeerden we wat heerlijke versnaperingen. De volgende dag gingen we samen met het Franse koppel naar de Argentijnse kant van de watervallen. Dit is denk ik een van de mooiste dingen die ik heb gezien. Het is zo indrukwekkend en tegelijk angstaanjagend hoe verwoestend de natuur kan zijn. Je zult het niet geloven, maar zelfs in Foz do Igacu vonden we een manier om te partyen. Hoewel de club wat technische storingen had, en Pj en ik elkaar de hele avond niet gezien hebben, hebben we ons (uiteraard) vermaakt. De dag daarna was onze laatste dag samen en dus een heeeeele speciale, daarom besloot Pj om de hele dag maar te vervullen met mijn favoriete bezigheid: niks doen en bakken aan het zwembad -.-..... Top. Haha. Het personeel van het hostel was fantastisch en die avond namen we pj en ik dan ook een groepsfoto met de staff in thema van het Tetris hostel. Maandagochtend was een emotionele: janken, niet normaal. Dus nadat ik gedumpt was moest ik het alleen zien te overleven. Met mijn langste busreis tot dan in het vooruitzicht kon ik mezelf niet gelukkiger prijzen. 

Buenos Aires ontving me overigens met open armen. Meteen werd ik opgeslokt door de grote stad en het mega hostel. Toen wist ik overigens nog niet dat Milhouse Avenue hostel me alle energie zou ontnemen. Ik had vier dagen geboekt en zou het Ierse koppel uit jeri hier weer ontmoeten. Meteen leerde ik de twee beste Israëliërs ever kennen toen ik mijn kamer binnenkwam. Na nog geen minuut had ik een ellenlang gesprek met deze komische en uiterst vriendelijke gasten. Die eerste avond werd ik ook gelijk aangemoedigd mijn favoriete alcoholische drank te nuttigen: vinooooo. Dit had ik zes weken moeten missen, dus je kan je voorstellen hoe euforisch dat moment moet zijn geweest. Ik raakte aan de praat met een jongen, waarmee ik vervolgens gedwongen werd een gratis tango les te volgen. Hier leerde ik vervolgens een Frans meisje kennen met wie we vervolgems nog meer wijntjes bestelden en bbq vlees mee consumeerden. Die avond begon het feest al: ik leerden veel mensen kennen en danste met Coco tot we niet meer konden. De volgende dag spraken we af naar de bekende begraafplaats te gaan, en leerden we voor vertrek Sophie kennen. Niet wetende dat ik vervolgens elke dag met haar door zou brengen. Na een productieve dag gingen we uiteten om Coco's verjaardag te vieren en probeerden we daarna uit te gaan, maar Sophie en ik voelden ons te moe om nog te functioneren, dus besloten we daarna 3 uur op de bank in de kelder te chillen en vervolgens alsnog pas om 5 naar bed te gaan..... De volgende dag was het St. Patrick's day, wat voor Ieren ronduit een reden is om ontzettend veel te drinken, de hele dag.... Gelukkig besloten Sophie en ik eerst nog een city Tour te maken met Sam, voor we deel zouden nemen. Die avond werd het voor het eerst duidelijk dat Chai (de Israëliër), Sooph en ik een magisch trio zouden vormen. We feestten hard, ondanks het feit dat we 2 dagen festival in het vooruitzicht hadden. Na het uitgaan belandden we zelfs nog in het andere Milhouse hostel, waar het feest werd doorgetrokken.

De volgende dag was het dan zover: Lollapalooza! Eminem en of Monsters and men! Yeeeeh! Met een super leuke en grote groep gingen we hier dan ook naar toe en vormden we meteen een soort grote familie. Hier leerden we Martin kennen, wat ook een top vent bleek te zijn! We kwamen laat, genoten van de optredens en bleven tot het einde. Waarna we een uur in onze zomerkleren in de vrieskou op een bus hebben zitten wachten die nooit is gekomen, en kwam ik erachter dat ik letterlijk met geld had lopen strooien en 200 pesos was verloren, oeps..
De tweede dag festival besloten we het allemaal wat tactischer aan te pakken, wat ook inhield dat we onze eigen drankjes mee zouden smokkelen, aangezien het systeem voor het kopen van drank een drama was op het festival zelf. Met onze familie spendeerden we vrijwel alle tijd een beetje achteraan de massa op dezelfde plek, dansten we als gekken en raakte ik de groep zowaar twee keer kwijt omdat ik te loyaal was naar de medemens. Gelukkig had ik even loyale vrienden bij me, en kwamen Jonno en Martin me tot twee keer toe zoeken. Alsof het festival zelf nog niet genoeg was kochten we allen een kaartje voor de club van die avond en dansten daar tot in de vroege uurtjes. Toen ik eenmaal bij het hostel aankwam om 7 uur in de morgen, besefte ik dat ik die dag echt niet om 11 uit wilde en zou kunnen checken, en boekte ik nacht nummer 6 in Milhouse... De dag erna was een typische zondag, zo te noemen, maar Sooph en ik gingen dapper op pad (om 16.00 uur, haha) met Nick om de markt te bezoeken. Hier kwamen we uit bij een binnenplaats waar afro-Amerikaans feest werd gevierd. Dit was zon heerlijke belevenis, puur genieten. Dit is zon situatie waarbij ik met een wijntje op een trapje zat, op de muziek mee aan het bewegen was, en bij mezelf dacht: dit is nou pas echt een moment waar mensen jaloers op zouden moeten zijn. Daarna bezochten we een traditionele show uit BA, wat ook super vet was! Het is niet te omschrijven, je moet dat gewoon zien! Maandag maakten Sooph en ik ook een klein dagtripje en hadden we beiden de bus die avond. Helaas hield dat in dat we op zouden splitsen. Ik vertrok die avond naar Cordoba, en nam met moeite afscheid van mijn lieve vrienden daar. 

Cordoba is een studentenstad in het Noorden van Argentinië, en ik wilde deze stad wel eens een bezoekje brengen. Toen ik aankwam ging ik met smacht op pad en was ik meteen een groot fan. De stad was heel mooi, klein, en had een bepaalde charme. Hoewel ik in eerste instantie een kamer voor mezelf had, kwam de eigenaar al snel vrolijk vertellen dat ik een kamergenoot had, waarna er een oude vent van 70 binnen kwam lopen, die geen woord Engels sprak. Lucky me, no?! Gelukkig leerde ik die avond een Duits meisje kennen waarmee ik de volgende dagen doorbracht. Met een grote groep gingen we die woensdag naar het nationaal park Quebrada. Dit was een gemakkelijke wandeling van 5-6 uurtjes, maar was meer dan prachtig! De sfeer was heel goed elke avond, maar ik moest bijkomen van BA, dus besloot twee avonden op rij thuis te blijven en slechts te chillen met de groep in de tuin. Na drie dagen zou ik Sophie volgen en ook naar Mendoza vertrekken. Mendoza zelf had niet veel bijzonders, maar we waren er uiteraard met een reden: de welbekende wijntoer. Eenmaal aangekomen in de ochtend was het tijd om op de fiets te stappen en een bezoekje te brengen aan de wijngaarden van Mendoza. Sooph en ik ontmoetten twee Duitse meisjes en twee Nederlanders en begonnen samen aan de tour. Hoewel we hebben genoten was het enigszins teleurstellend. Om die reden spraken we de dag erna af om de dag ervoor te overtreffen door naar de hotsprings te gaan. Dit was heel cool, vooral omdat het tussen de bergen lag. Een Nederlands meisje dat ik in de ochtend had ontmoet bij het hostel, Dionne, ging met ons mee. Na een rustgevende dag was het eindelijk tijd voor een echte Argentijnse steak! We bezochten een goed restaurant in de buurt, en het eten was beter dan ooit. Leuk feitje: het heeft ons maar 11 ekkies pp gekost, inclusief vino!

De volgende dag verliet Sooph ons, bezochten wij een park met uitzichtpunt, en op maandag volgden Dionne en ik Sophie naar Santiago. Iedereen adviseerde ons de tocht gedurende daytime te maken, en dat was zeker de moeite waard. Na een half uur bevonden we ons tussen de bergen van de Andes en was het uitzicht adembenemend. In Santiago liepen we Sooph weer tegen het lijf en genoten van de slechtste maaltijd ever, typisch Chileens: friet met vlees en kaas. Vergelijkbaar met een kapsalon. Nu kan ik eindelijk zeggen dat ik dat ooit eens gegeten heb. We leerden die avond veel mensen van het hostel kennen en hadden een goede tijd. De dag erop gingen Dionne en ik op city Tour en eindigden we de dag met een bbq met meerdere mensen van het hostel. Voor 3 euro hadden we twee prachtige biefstukjes en worstjes van de slager, die ik voor 3 man even perfect rood had gebakken. Er zouden die avond heftige protesten zijn in Santiago en iedereen werd geadviseerd binnen te blijven. Om die reden was er die avond een groot feest in de ruime achtertuin. Na het late avondmaal dronken we wijntjes en werd er gitaar gespeeld, waar ik uiteraard de hele avond mee mee heb gekrijst. Heerlijk.
De dag erop beklom ik ondanks mijn 4 uurtjes slaap en een kloppend hoofd in m'n eentje een heuvel met een heel mooi uitzicht. Na 2-3 uurtjes keerde ik terug en namen we met 3 man de bus naar Valparaiso. Meteen toen we daar aankwamen wist ik dat ik deze stad geweldig vond. Na twee weken in Argentinië en Chili gespendeerd te hebben, en het gevoel te hebben gehad dat ik me in Europa bevond, had ik eindelijk weer het gevoel dat ik terug was in Zuid-Amerika: een sfeervolle chaos! Ik zat die avond in een ander hostel en leerde een groep Engelsen kennen waarmee ik de avond doorbracht. Ik besloot verstandig genoeg niet mee uit te gaan en stond de volgende dag vroeg op voor een gravity Tour, die ik niet kon vinden, omdat ik soms gewoon faal.. Dus nam ik een andere route waar ik nog steeds enthousiast over ben. Ik liep zelf de heuvel op en kwam in een wijk met vele kleurrijke huisjes en vol met streetart. Ik schoot tientallen prachtige plaatjes en eindigde mijn tripje bij la sebastiana, het huis van een overleden poëet. Die avond nam ik deel aan een bbq met een groep Fransen en Spanjaarden, en haalden de groep Engelsen me uiteindelijk over ook hier maar eens het uitgaansleven te ontdekken. Waar we eerst belandden in een salsa bar, gingen we al snel naar club Karma. (Karma keek inderdaad ook om het hoekje de volgende dag).. Hier dansten we als gekken, de club bleek zelfs een open dak te hebben. Dit moest men mij overigens de volgende dag vertellen. Nadat ik mijn vermoeidheid voorbij was ging ik ervoor en eindigden Jezus, Scott en ik bij een vreselijke afterparty, die we na nog geen half uur inruilden voor de bank in het hostel. Om 7 dook ik mijn bed in, en om 9.30 was ik klaarwakker. Die middag bleken er opeens twee meisjes in mijn hostel te zitten die ik in Buenos Aires had ontmoet. Ik was heel blij om hen te zien, en joinde hen in een drie uur durende walking tour. Daarna aten we ijsjes en dronken we drankjes. We ontmoetten vier leuke Franse chicks en aten sushi met hen op het dakterras. Dit was gisteravond. Hoe graag ik op dat moment ook wilde blijven, ik had m'n bus om 23.00 al geboekt, en stapte dus ook op dat moment met tegenzin de bus in. Nu zit ik al graf gribus lang in de bus, en ze geven me geen eten, dus ik ben inmiddels uitgehongerd. Die mensen begrijpen geloof ik niet dat het niet al te normaal is om 24 uur niet te eten.. Anyways, vanavond om 00.00 zal ik arriveren in San Pedro de Atacama. Dit schijnt top te zijn, dus daar ga ik nog even een paar dagen van Chili genieten, voor ik eindelijk voet ga zetten in Bolivia. Zin in!

Ik denk dat ik een record aantal woorden hebben geschreven zonet, maar ik had nu eenmaal wat in te halen. Ik zou adviseren: lees het in stappen, ik heb het ook in stappen geschreven. 

Nog drie maanden te gaan! Hopelijk laat mijn budget het toe... Het geld vliegt eruit hier. 

Heel veel liefs aan jullie allen in Nederland, ik ben je nog niet vergeten al mocht dat soms zo lijken! 

Besooooos