Het begin van het einde

Hola gatinhas!

Er zijn inmiddels 3 weken verstreken en veel mensen klagen dat ze maar niks van me horen of zijn enkel benieuwd naar de verhalen van de barones in de Bush Bush. Maar geloof het of niet, als je reist is tijd een schaarste. Hoe leuk sommige hostels ook zijn, het is nu niet de plek waar je je dag wenst door te brengen, maar overigens wel de enige plek waar een WiFi verbinding mógelijk is. Naast dat je in een dergelijk hostel vaak bezig bent met douchen en slapen, is er ook nog het sociale aspect dat je dwingt te socializen met je mede reizigers en elk mogelijk moment een alcoholische versnapering te nuttigen. Ja mensen dat is reizen: dik worden onder sociale druk en je geheugen trainen met het structureel stellen van dezelfde vragen aan de medemens, maar dan misschien in een net iets andere chronologische volgorde. Dus je begrijpt dat wanneer dit de enige intellectuele uitdaging is die je in je dagelijks leven hebt, je op een andere manier gaat zoeken naar Triggering van het onrustige brein. Op deze manier kwam ik dan ook op de prachtige oplossing voor het gevalletje "tijd tekort en beperkte WiFi", het is namelijk zo dat ik regelmatig wat uren in de bus spendeer, en nu is het toevallig ook zo dat ik een iPad met prachtige semi-word functie bij me heb. Je voelt het al aankomen; vanaf vandaag zal ik weer instaat zijn om jullie zo nu en dan te plezieren met een reisverslag, met de hoop dat jullie me vergeven dat het life aspect vervalt.

Genoeg slappe excuses en slap gelul, ik bevind me namelijk in Brazilie. En Brazilianen zijn gek!
Tranqüilo is levensmotto nummer 1, wat dus betekent dat alles op een aantal tientallen versnellinkjes lager gebeurd. Daarnaast zorgt dit er ook voor dat alle steden met enige potentie zodanig (niet) onderhouden worden, dat schoonheid ver te zoeken is en een werkelijke structuur overduidelijk ontbreekt. Desalniettemin is er iets aan Brazilië en zijn populatie wat Nederlamd nooit zal kunnen evenaren. Dan heb ik het niet over de gigantische populatie (in Sao Paolo alleen wonen al 25 miljoen mensen....), en ook niet over de diversiteit in huidskleur en uiterlijke kenmerken (de typische Braziliaan bestaat namelijk miet), maar over de behulpzaamheid, openheid en oprechte vriendelijkheid van de mensen hier. Meteen bij aankomst in RIO merkten we dit al: mocht je iemand iets vragen, dam zal deze je net zo lang helpen tot je je antwoord hebt. Vaak gebeurt dat door middel van de input van en discussies met anderen. Iedereen is zo ontzettend lief en oprecht. Zelf merken we dat we dit onwijs waarderen en zelfs de tranqüilo levensstijl over gaan nemen. Slenterend ontdekken we de straten van een nieuwe stad of verzamelen we onze voorraad voedsel voor die dag in de supermercado. Ook hebben we een klein verslavingsprobleempje opgelopen.. Ze hebben hier namelijk een ziekelijk goedkope likeur gemaand cachaca (incorrect gespeld). Met dit drankje maken ze een heerlijke cocktail: CAIPIRINHA ! Het gevaarlijke hieraan is dat je eigenlijk denkt dat dit een mix is van verschillende sapjes oid, maar ondertussen ben je dus even pure cachaca met wat toegevoegd ijs, suiker en limoen aan het weg tanken. Je kan je voorstellen: dat gaat rapido hè.

Zaterdag 30 januari slenterde ik nog door de relatief keurige straten van Madrid om wat laatste tapasjes te scoren en mezelf moed in te drinken om met mijn monsterlijke wederhelft die avond naar het gevaar zelve te vliegen: Rio. That's what we did. Een dag later stonden we op Braziliaanse grond en kon de fissa beginnen: de zoektocht naar de favela, wat voor een aantal dagen onze favela zou zijn. Bovenaan deze favela, na een pittige klim, vonden we ons alternatieve hosteltje. De eerste caipirinha werd hier dan ook zeker al goed genuttigd. Vanaf dat moment hadden we 3.5 dag om her geweldige Rio te ontdekken. Rio's architectuur is amper mooi te noemen, en het is soms moeilijk voor te stellen dat het allemaal werkt: maar het werkt! De stad heeft de perfecte combi van stad, strand, natuur en hiking, sfeer en uitgaan. En dat is uiteraard alles wat een mens nodig heeft. We planden onze dagen dan ook vol en besloten de eerste avond kennis te maken met mijn persoonlijke favoriet: ipanema. Na een prachtige zonsondergang vanaf een rots met een heerlijk skoll biertje dachten we even een gezellig restaurantje op te zoeken. Nou, niks was minder waar, het vinden van een restaurant leek nog een opgave tussen de dronken mensen massa's op straat die zichzelf volschonken met het idee "pre-carnaval" in hun hoofd. Hoewel we een aantal uur daarvoor nog hadden genoten van een geweldige pre-carnaval parade werd dit beeld totaal geruïneerd door wat we aantroffen op straat. Toen we dan eindelijk een restaurant hadden gevonden, bleek dat we het allemaal weer eens niet zo goed begrepen hadden. "Neem nooit je pinpas mee", "draag alleen een beperkte hoeveelheid geld bij je" waren dingen die door ons hoofd spookten, en dus namen we plaats aan een tafel met maar liefst 12 ekkies op zak. Ja, en dat is zelfs in Brazilië niet genoeg voor 2 personen in een proper restaurant. Dus toen we dit realiseerden zijn we maar snel het restaurant uit gevlucht en besloten bij een of andere kraam een magnetron wrap te bestellen, haha. Ipanema was dus onmiddellijk afgeschreven. De volgende dag was totaal anders, we beklommen de kleinere variant van de sugerloaf, waar we aapjes zagen en genoten van de prachtige natuur. Toen we na een lange dag met veel lopen thuis kwamen bleek er iets niet helemaal goed ,te m'n enkel. Toch besloten we even uiteten te gaan bij een gezellig strandtentje op Copacabanastrand. Goedkoop moest het overigens wel zijn, maar het was ook een vereiste dat er veel mensen op het terras zouden zitten. Na een tijdje slenteren kwamen we langs een aardig goed gevuld terras, wat mij overtuigde hier direct plaats te nemen. Zonder een verdere blik te werpen op de rest van het publiek. We verdiepten ons beiden in de kaart en kozen wat gezamenlijke hapjes. Pas na een half uur maakte een van ons de opmerking dat er wel erg veel mannen alleen aan een tafel zaten. Even keken we op, maar al gauw werd dit vergeten. Tot..... Een half uur later een bende schaars geklede vrouwen zich om het terras heen opstelde, en er verschillende dames waren die het terras op liepen om een praatje te maken met de gewillige mannen. Sommige mannen kozen uit het grote aanbod al gauw een tafelgenoot, en brachten hier wat quality time met de dame door, waarna ze vervolgens het terras samen verlieten om met de auto het huis van de man in kwestie op te zoeken. Dit alles begonnen we steeds meer te realiseren en snappen: we zaten weer eens op de verkeerde plek. Het "wat kan je wel.nl" imago hielden we dus nog even heerlijk hoog deze avond. 

De volgende ochtend stond ik op met een gezwollen pootje, maar dat weerhield ons niet om centro, santa Theresa en lapa de hele dag te voet te ontdekken. Ik vraag me toch steeds meer af of de welbekende "kim is slim" uitspraken op Facebook wel echt betrekking hebben op mij..... Aan het eind van de dag strompelde ik namelijk tussen de mensen massa door en hebben we met tegen zin besloten het feest voor die avond af te blazen. Ik had zoveel pijn dat ik de volgende daf Paul niet kon vergezellen naar het nationale park van rio, waar ik ontzettend naar had uitgekeken. Hoewel ik de dag eerst nog somber inzag ontmoette ik al snel wat toffe mensen die me door de dag heen sleepten. Met carnaval in het vooruitzicht was dit helaas niet echt een positief vooruitzicht. De volgende dag vlogen we naar Belo Horizonte waar Talyboyyyy Aka Tales Aka een Braziliaanse vriend van Paul ons oppikte om naar zijn stekkie in het prachtige Ouro Preto af te reizen. Maar eerst maakten we nog even een heerlijk tussemstopje bij een werkelijke Braziliaanse dokterspost. Na tien minuutjes begeleidde Tales mij de dokterskamer in en werd geconcludeerd dat ik een flinke ontsteking van het weefsel tussen bot en gewricht had opgelopen en dat ik even twee shots zou krijgen. Hoewel ik niet bang ben voor naalden en dus geen probleem heb met vaccinaties schrok ik toch even toen me werd verteld dat deze wel even in mijn tedere billetjes gespoten zouden worden, wie verzint zoiets?! Dus ik ging braaf met de billen bloot en kon het kwartier daarna niet meer zitten. 

De vrijdag van carnaval voelde mijn voet al stukken beter en besloten we zelfs een bezoekje aan het heuvelachtige centrum van Ouro Preto te brengen met Talyboyyyy en Vinny, een vriend van Tales. Die middag namen Paul en ik een kijkje in het centrum en bekeken de nodige optochten, dronken wat caipi's en genoten van de zon. Carnaval zat er die avond helaas nog niet in. De volgende dag had mijn voet alweer een enorme sprong gemaakt en besloten we met de boys de watervallen te bezichtigen. Na een uitgebreid supermarkt bezoek en de nodige inkopen voor onze homemade caipirinha's en pao de queijo konden we er tegenaan: carnaval dag 1! Tales woont in een heel leuk huisje middenin ouro preto, wat wel tot gevolg had dat onze buren 24/7 een groot feest gaven gedurende 5 dagen. De carnavalskrakers als "tra tra tra" en "party di favela" roepen daarom inmiddels ook een uiterst grote agressie in Paul en mij op. Die dag was dat overigens nog geen probleem en begonnen eind Vd middag optimistisch aan ons eerste potje bussen! Ook kingsen volgde hierop en al gauw had iedereen een hele staat van tipsyness bereikt. Zonder enig normaal eetritme gingen we die avond met een lege maag op stap en ontmoetten we onze grote vriendin Jessica. De dronken tor heeft de hele avond aan mijn arm gehangen. Het was een groot feest, en het was geweldig om te zien dat wij de enige niet-Braziliaanse toeristen waren. Dat werd overigens ook door onze omgeving opgemerkt. Ook de volgende gingen Paul, Talyboyyyy en ik er tegenaan. Na een bezoekje aan het universiteitsgebied en een gedeelte van ouro preto dat we nog niet gezien hadden werden ook die avond de flessen weer opengetrokken en zou Ouro Preto nogmaals kennis maken met talieboy en zijn gestoorde Hollandse metgezellen. Dag drie waren we uitgeteld toen we terugkwamen van ons bezoek en een klim naar een prachtige waterval. We genoten van de dag, maar vielen thuis direct in slaap. Toen het dus eenmaal dinsdag was hadden we wat recht te zetten. Vinny werd overgehaald om weer deel te nemen en de zoveelste fles cachaca opende zich zomaar voor ons. Dit was een avond dat alle mannen in e wijde omgeving al hun troeven in zouden zetten, het was overigens de laatste avond van carnaval en er zou en moest geregeld worden. Laten we het er op houden dat het zeer gunstig was dat ik in de aanwezigheid was van drie mannen, waaronder twee Braziliaanse. Het ging zelfs zo ver dat Paul in de gay straat een van de avonden VOL in zijn arm is gebeten... Ondanks de hitsige en lonkende mannen genoten we een geweldige laatste avond carnaval en vertrokken we de volgende dag met een voldaan gevoel naar het O ZO gevaarlijke Salvador. 

De busrit van het vliegveld naar het hostel duurde een eeuwigheid, en in het donker bereikten we de juiste bushalte in de stad van de hoge criminaliteit. Nadat we weer eens bijna de verkeerde afslag namen en weg werden gestuurd door waarschuwende zwervers beseften we dat we weer eens geen idee hadden. Na een aardig zoektochtje bereikten we ons fantastische hostel: Galeria 13. We zouden hier 4 nachten verblijven en dat bleek al gauw een hele goede keus. We sliepen op de kamer met een stel dwaze Hollanders, de enige die we hier overigens tegen zijn gekomen. En met de aanwezigheid van 5 Nederlanders werd het hostel dan ook overruled met lompe Hollandse humor. Paul en ik hadden totaal geen plan gemaakt voor Salvador, maar door het gezellige sociale aanbod werd dit spontaan voor ons opgelost. De volgende dag sloten we aan bij een rebel Tour, die ons liet zien dat de "onveilige plekken" van Salvador helemaal niet zo onveilig zijn en dat er stiekem behoorlijk wat schoonheid schuilt achter het vervallen uiterlijk van vele gebieden in de stad. Die avond overtuigde ik Paul mee te gaan naar een wedstrijd van Bahia in het voetbalstadion van Salvador waar Nederland van Spanje heeft gewonnen tijdens het wk jaar geleden. Als one of the guys (circa 8 mannen), genoot ik vooral van het ritmische tromgeroffel en de sfeer die in het stadion hing. Die avond liet ik Paultje, Aka mijn bodyguard, thuis en ging met twee Hollandse boeren, een intense Colombiaan, een homoseksuele Chinees en twee fugly Argentijnen op stap. We belandden eerst bij een mislukt huisfeestje, waarop we besloten het feest maar ergens anders te zoeken. Dit had tot gevolg dat we uiteindelijk bij een gayfeest belandden, wat het enige feest in de wijde omstreken was, en waar ik ons gratis naar binnen kreeg. Hier ontmoetten we André. Hij regelde alles voor ons, waaronder twee flinke flessen sterk, en werd mijn danspartner voor de rest van de avond. Ik heb de Braziliaanse gay scene die avond zeker even mijn Hollandse dans skills laten zien.

De overige twee dagen in Salvador spendeerden we aan het bezoek van een Eiland, museum en dansshow. We ontmoetten nog meer leuke mensen en dronken nog meer. Dit alles om ons voor te bereiden op drie dagen in de middle of nowhere. O ja: voor het geval iemand nog mocht vrezen dat ik hier een Braziliaan aan de haak sla en niet meer terugkeer, geen zorgen! Paul en ik hebben geheel objectief (:p) geconcludeerd dat alle Braziliaanse mannen die we tot nu toe gezien hebben een dikke onaantrekkelijkheidsfactor hebben. Om het dan nog schappelijk te zeggen.

Op zondag vertrokken we naar Lencois, landinwaarts, waar we die avond wanhopige pogingen deden om voor de volgende dag nog een goedkope drie daagde trekking door de paty valley te regelen. Op de een of andere manier bleken we uiteindelijk toch flink wat geluk te hebben en vonden we een mooi aanbod met een privé guide. Na veel getwijfel hakten we de knoop door en bleken er zelfs nog twee Engelsen ons te willen joinen. Sam en Tanya waren twee Middertigers met een avontuurlijk karakter haha. Na de nodige voorbereidingen gingen we de volgende dag dus met een wannabe jeep van de organisatie het nationaal park in en werden we na twee uur gedropt in een gebied waar we de daaropvolgende dagen geen bereik en geen zuiver water zouden hebben. Het was bloedheet, de zon scheen volop en mijn lichaam leed onder de overmatige alcoholconsumptie van de 10 dagen daarvoor. Maar het eerste uitzichtpunt was het meer dan waard. De view had iets weg van de grand canyon en trok ieders volledige aandacht. Die avond kwamen we aan bij ons eerste primitieve berg stekkie. Het water wat we dronken was geel, maar het eten smaakte zeker goed. Met mijn grote angst voor spinnen had ik die nacht maar een beperkte nachtrust. De volgende ochtend werd ik verblijd met een beginnende buikgriep. We hadden twee Braziliaanse jongens en hun guide ontmoet en besloten dag twee de zwaarste tocht met hen te voltooien. Met weinig energie in mijn lichaam sleepte ik mezelf de berg op. Het was goed om te merken dat de meerderheid deze trail beschouwde als een zeer pittige en het gaf dan ook een gevoel van voldoening toen we via een grot, na een letterlijke rotsklautering op een prachtig uitzichtpunt uitkwamen. Hier genoten we van de omgeving en werden we van alle kanten omgeven door geweldige berglandschappen. Beneden aangekomen hadden we een welverdiende lunch, waar ik helaas niet van kon genieten. We besloten daarna nog een uur naar een waterval te hiken. Dat was het moment dat ik merkte dat ik echt iets te pakken had. Eenmaal bij berg stekkie 2 aangekomen was na het toilet, mijn bed prioriteit nummer 1. Die avond kon ik ook avond iets eten en die nacht heb ik amper geslapen door de toename van mijn buikgriep. De volgende ochtend was dan ook een pittige, met het idee dat je terug moet hiken door de bergen zonder energie of voedsel in je lichaam en een onvoorspelbare buikgriep, moesten we onze laatste 18 km afleggen door de bergen. In de volle zon en totaal energieloos hebben we toen een gigantische en zware klim naar de top moeten maken. Paul heeft me bijna de berg op moeten trekken, als de slappe vaatdoek die ik geworden was. Na een helse klim kwamen wij desalniettemin uiteindelijk toch ook bovenaan, en heb ik zowaar nog wat intense vetverbranding meegepakt. Aangezien dit het enige was waar mijn lichaam op kon teren, was het gunstig dat ik in Spanje even een extra laagje had gecreëerd. Zo zie je maar: komt het toch nog van pas in situaties van nood.
Je kan je voorstellen dat ik bijna een zege dansje maakte toen we dje avond weer in Lencois arriveerden en genoten van de luxe (en normale wc) van het hostel. 

De volgende dag hadden we een flinke reisdag voor de boeg om op tijd voor mijn verjaardag in de stad te arriveren. Mijn buikgriep leek iets geminderd, maar maakte de busreiziger voor mij alsnog een onaangename. Nadat we zon 12 uur onderweg waren geweest bereikten we ons goed georganiseerde hostel in Recife, ten noorden van Salvador. Hoewel ik die avond nog wat sipjes was en met Paul de tijd heb uitgezeten tot de klok 00.00 uur sloeg, voelde ik me op mijn verjaardag al een stuk beter en besloten we Recife te ontdekken. Uiteindelijk hebben we het prachtige Olinda bezocht en zijn we in de avond nog ergens gaan eten om mijn verjaardag een beetje te vieren. Kleine schattige gebouwtjes met een leuk uitzicht en weer eens een caipi. Uitgaan zat er nog niet in tot mijn grote teleurstelling, maar de volgende dag compenseerden we dat goed met een bezoekje aan Porto de Galinhas. Een plaatsje anderhalf uur ten zuiden van Recife met een klein strand, maar een prachtig helderblauwe zee. We namen onze vriend Torsteen (JA, die naam bestaat echt) mee en genoten van wat welverdiende tanning. Op de een of andere manier hebben Paul en ik een bepaalde aantrekkingskracht op Duitse alleen reizende mannen van boven de 32. In RIO was er namelijk Marius, de 32-jarige einzelgänger die al 10 jaar de wereld rond aan het reizen was, maar nu toch echt naar huis wilde, in Salvador was er Stefan, de 42-jarige Duiste Amerikaan uit California die het moest hebben van yoga en al bijna een jaar aan het rondtrekken was, en dan tot slot de 34-jarige Torsteen die nog een jaar vol reizen voor de boeg had. De laatste twee joinden ons beiden gedurende een dagtrip, door zichzelf in zekere zin uit te nodigen. Geen probleem natuurlijk! Leuk feitje blijft: we doen het goed bij de middelbare Duitsers :p.

Recife zelf is een stad die je op zich prima over kan slaan, dus we waren wel weer toe aan iets anders. We besloten een beetje uit noodzaak een tussenstop te maken in Natal voor we afreizen naar Fortaleza om die andere valse nicht te ontvangen. Dat gaf mij dus de mogelijkheid om mijn reisverslag gedurende de 5 uur durende bustocht te typen. Best vermoeiend hoor, op zon iPad.. Gisteravond kwamen we aan in Natal en werden positief verrast door het leuke stadje met gezellige barretjes (dat was in Recife behoorlijk schaars), en het mooie strand gedurende de avond. met onze DIKKE vriend van het hostel in Recife vierden we het leven met nog meer caipi's en bier. Het enige dingetje was dat ik bij aankomst in mijn ja,er hartelijk welkom werd geheten door mijnheer mega kakkerlak. Heerlijk. Van slapen is er vannacht dus ook niet uiterst veel gekomen. Toch hebben we dapper besloten vannacht nog een nacht bij te boeken, vandaag Natal te ontdekken en morgen een heerlijke busrit van 8 uur naar Fortaleza te trotseren. We hebben zonet een Kamer voor 15 euro voor drie personen geboekt haha, wat een grap, heerlijk! De dagen daarop zullen we doorbrengen in Jeri (jericoacoara) een hippie surfoord. 

Excuses voor mijn wederom eindeloos Lange verhaal, maar mocht het je niet boeien zal je vast halverwege al afgehaakt zijn. Mensen, ik geniet that's for sure. Sorry voor de onbereikbaarheid, I still love you.

Beijos 

En de groetjes thuis!