Zoals Gorden zou zeggen: Met gierende banden ....

Hola guapos y feos,

Ja ja, met gierende banden naar Brazilië!

Ik moet zeggen dat ik jullie vriendschap en trouw lezersschap zeer op prijs stel, wat een toppers zijn jullie ook!

Anyways, op het moment bevind ik mij nog steeds in het lelijke Aldaia. Het valt me elke keer inderdaad weer op hoe lelijk Aldaia eigenlijk is (en hoe sommige dingen toch nog zo achterstallig kunnen zijn in Spanje) en hoe weinig er te doen is in de nabije omgeving. Al moet ik toegeven dat ik afgelopen week (letterlijk) het WIEL heb uitgevonden. Door het feit dat de Spaanse bevolking zo niét ingesteld is op fietsen, en de fietspaden (de weinige die er zijn) gebruikt worden als hardloop of Nordic Walking pad, vergat ik bijna dat onze lieve Paqui en Marcos ook een aardig aantal fietsen in hun veel te grote kelder gestald hebben. Vorige week was zo´n week dat ik de verveling nabij was. Ik heb volgens mij nog nooit in mijn leven zoveel gelopen als de twee weken na het schrijven van mijn eerste blog, maar ik heb overigens ook nog nooit eerder zoveel gegeten als afgelopen vier weken. Dus dat compenseert dan mooi weer, zullen we maar zeggen.

Voor ik aankom bij mijn fietsavonturen, hebben er nog een aantal andere spannende dingen plaatsgevonden. Want ja, je gaat de kleine dingen in ´t leven waarderen wanneer je elke overige dag alleen maar naar een computerscherm staart en op de achtergrond het Spaanse gekrijs van drie monstertjes, en de nog hysterischere reacties van de ouders, moet aanhoren. Afgelopen week heb ik op mijn tong moeten bijten en me met regelmaat afgezonderd door kei harde muziek door mijn oortjes te laten stromen, haha.

Nadat ik op zondag mijn eerste blog had geschreven, en vervolgens had genoten van een overheerlijke (MEGA) pan paella, was het tijd voor de eerste, echte volle schoolweek. Wat voor mij inhield: elke dag een paar uurtjes werken, soms mee naar de middelbare school of basisschool om Spaanse te leren, wat huishoudelijke klusjes doen, de kiddo´s van school halen en dan van 17.00 – 21.00 bordspelletjes spelen, heel veel wachten en vaak nog meer mini-biljart spelen. Ja, je hoort het goed: MINI-biljart. Gerard (6 jaar) vraagt vrijwel elk moment dat hij de kans heeft: “Kiieem, Biliar?” En wie ben ik dan om zo´n aantrekkelijk verzoek te weigeren.. Dus daar ga je dan.. De grote fout is dat je denkt dat je wel tegen jonge valspelers kan, maar dat het vervolgens toch echt je strot uitkomt wanneer het kind in kwestie weerrr zijn eigen regels bedenkt. Ja, het biljard komt inmiddels mijn strot uit. Om die reden heb ik nu ook een aantal vluchtplannen bedacht. Een tip van de expert: kijk heel geintrigeerd en gefocust naar je beeldscherm en zeg dat je echt iets heeeeeul belangrijks aan het doen bent. Wees overigens niet verbaast als dit leidt tot een verveeld kind dat VOOR DE GRAP alle toetsen van je toetsenbord in gaat drukken.

Je kan je dus voorstellen dat ik ontzettend uitkeek naar het weekend, vooral met het vooruitzicht dat ik op vrijdag bezoek van de plebs zou krijgen. Met plebs refereer ik uiteraard naar Peter Jan Kok, maar dit hadden jullie waarschijnlijk zelf ook al ingevuld. Dus toen het zover was, kon mijn dag niet meer stuk. Een heel weekend feest in het vooruitzicht, en vooral: EINDELIJK weer eens heeeeerlijk klagen en schelden: ¨Schijt kinderen”! hihi.

Toen de klok vrijdag 15.00 uur sloeg kwam ons Peejeetje aan op het kleine vliegveld van Valencia, en wachtten Marcos en ik hem uiteraard keurig op. Met knorrende maagjes begonnen we vervolgens aan onze eerste vreetpartij van het weekend: la comida met Paqui en Marcos. Vrijdagavond zouden wij te gast zijn bij Paqui en Marcos en beloofden we dan ook dat we de welbekende Nederlandse (Portugese) desertwijn zouden introduceren, Port,  plus een werkelijk Nederlands gerecht zouden bereiden. Aangezien niemand in Spanje ook maar van Port heeft gehoord, en Nederland vrijwel geen eigen keuken heeft (op stamppotten en boeren belegen na dan..), mislukte dit plan uiteraard. Dus was het tijd voor Plan B: biertjes drinken in de Mercado d´Aldaia. TOP PLAN! Hier kochten we een kilo aan kaasjes en olijven en genoten van een echt Spaans biertje: Amstel............... Ja geloof het of niet, maar Marcos en Paqui waren werkelijkwaar verbaasd toen ik ze vertelden dat Amstel HET Amsterdamse biertje is. Het erge is nog dat vervolgens verschillende mensen hebben gezegd dat ze echt in de veronderstelling waren dat Amstel Spaans bier zou zijn, typisch, klinkt ook zo lekker Spaans in de oren uiteraard. Anyways, we hadden ondanks onze aardige tipsy toestand en de drang tot urineren toch nog een belangrijke taak: poffertjes maken zonder poffertjespan. DO NOT TRY THIS AT HOME!!!
We kwamen dus thuis met Gin Tonic en ingredienten voor de poffertjes, en om 22.45 uur was ik zo chagrijnig dat ik ongeveer 7/8ste van het poffertjesdeeg heb laten staan. Het overige gedeelte had zich gevormd tot semi-poffertjes, maar het deed me niks. Ik wilde gewoon vino en tapas. Tijdens ons heerlijke maal werd maar weer eens al te duidelijk hoe vreselijk Pj en ik eigenlijk zijn. Pj was uiteraard na 3 wijntjes al weer katslam en toen begon het festijn: Paqui vertelde Pj over een traditioneel, groots Spaans feest, namelijk; Faias. Gedurende twee weken zijn er vrouwen die zich kleden als Faieras, wat een soort eretaak is. Ze vertelde Pj dat wij op dag 1 een vrouw gekleed als Faiera op straat waren gepasseerd, en dat ik vol overtuiging had geroepen dat Faiera vast hetzelfde zou betekenen als gipsy.. Nou niet dus.. Vervolgens liet Paqui op haar telefoon zien hoe deze dames dan gekleed gingen. Uiterst geinteresseerd pakte Pj de telefoon en scrolde door de foto´s, tot hij op een gegeven moment heel subtiel de telefoon onder mijn neus schoof. Een foei lelijke Faiera bevond zich op het scherm van Paqui´s telefoon, en dit leidde tot onze lachbui numero uno! Daarna verschenen er nog drie dikke of lelijke Faiera´s op het scherm, die wij uiteraard even ongegeneerd uitlachtten. Opeens kwam toen het punt waarop ik besefte dat waar we mee bezig waren eigenlijk écht niet kon, dit soort humor kan beter in gesloten kringen blijven. Dit besef was zo ondragelijk grappig dat ik gedurende 10 minuten niet meer kon stoppen met lachen. Tranen rolden over mijn wangen en mijn buik krampte samen. Daar zat ik dan, bij mijn gastouders aan tafel. Oeps...

De volgende dag vluchtten Pj en ik dus maar snel het huis uit om ons naar het schattige Airbnb´tje in Valencia te begeven. Aangekomen in de meest gezellige wijk van Valencia (Russafa, echt een aanrader!!) en bij onze gastvrouw Ana, ploften op bed in een klein, autentiek kamertje. We besloten dat het wel weer eens tijd was voor wat eten, en bezochten de Mercado de Russafa tegenover ons stekkie. Vervolgens wat het tijd voor een aantal uur of shopping.... Homo´s en vrouwen:, een ergere combi bestaat niet! Na de intensiteit van onze eerste paar uur hadden we dus echt wel een Agua de Valencia verdient. Dit is een typisch drankje uit de streek, welke zowel sinaasappelsap als genoeg alcohol bevat om een Gin Tonic glas te vullen. Na een tapasbarretje in El Carmen, en een redelijke loop naar ons huisje, was het tijd om ons voor te bereiden op de avond en op Pj´s verjaardag!! We kozen voor een kleinschalig barretje met een beperkt aantal tapasgerechtje en genoten hier van hapjes met een zo hoog mogelijk vetpercentage, en uiteraard een liter sangria met 99% suiker. Dat is nou het leven van een Westerling. Pj´s verjaardag kon ik natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan, dus ik had de nodige voorbereidingen getroffen. Samen met de ober smeedde ik een plannetje voor een verassingstaart met kaarsje. 1 probleempje: Spanjaarden hebben verjaardagen niet helemaal begrepen. Om 10 voor 00.00 verscheen de ober met de taart en een kaarsje met het getal VIER bij onze tafel: “veel plezier ermee....”. Na deze anti-climax had ik gelukkig nog de meest verschrikkelijke toeters en confettie meegenomen, en heb ik persoonlijk een serenade gehouden toen de klok wél precies 00.00 uur sloeg. Niemand keek ook maar op of om, dus we besloten de grimmige sfeer gauw te verlaten en een veilige thuishaven op te zoeken bij café el Berlin. Dit was een top keuze! De bar zat vol met gezellige alternatievelingen, de muziek was helemaal perfect, en de drank kostte geen drol. Voor 7.40 euro dronken we twee flesjes bier en twee shotjes. Man, wat een leven. Toen Pj dronken genoeg was, was het tijd om naar Club Nylon te gaan, die ons een gratis fles cava had beloofd. In Spanje is het kennelijk een gewoonte iemand te trakteren op een fles cava wanneer diegene jarig is. Als blije kinderen dronken we dan ook stug de hele fles (niet te zuipen) brut op, maar dit bleek achteraf een goede zet te zijn, toen we ontdekten dat twee biertjes en liqor 43 hier wel de hoofdprijs kenden. Stinkend naar aïoli raakten we aan de praat met drie jongens uit ons buurland. Aangezien ik zo´n fan ben van het Duitse volk, en Marcos hier ongeveer dagelijkse grappen over maakt (en dan vervolgens zelf heel ongemakkelijk hard moet lachen), besloot Pj mij voor te stellen als de “duitser-hatende Kim”, aangenaam. Hoewel deze jongens er leuk uitzagen, ze onze aïoli walm accepteerden, Pj mij graag amandel had zien tenissen met een van hen, en eentje dat zelf ook wel graag had gewild, besloten we op een bepaald moment maar weer als vanouds weg te vluchten. Op de een of andere manier zijn Pj en ik een kei in awkward situaties voorkomen: we rennen gewoon weg. 22 of niet, volwassenheid blijft een onbekend begrip in ons woordenboek. Op onze weg naar huis besloot ik toch nog even Pj´s telefoon naar de grond te slaan, zodat hij de volgende dag niet meer instaat zou zijn de hele dag door te whatsappen: Happy birthday!

Na een opstart met een kloppend hoofd, slingers en cadeautjes gingen we op zoek naar de supermarkt. Voor je dit ook neigt te ondernemen, bedenk dan: Valencia doet niet aan supermarkten. Na uren slenteren met een lege maag en de nodige bitchfights kwamen we terecht bij de enige supermarkt in omstreken: de Corte Ingles, een warenhuis (zie het als een Bijenkorf). Volkomen logisch uiteraard. Aangezien de brakheid aardig toesloeg besloten we deze dag ook om vrijwel niks te ondernemen en nam ik ´s avonds met moeite afscheid van terror Pj.

Met nog twee niet al te variërende weken in het verschiet, had ik die avond toch wel een beetje buikpijn. Die derde week duurde dan ook erg lang. Mijn wandelingen rekte ik vaak enorm uit, ik verdiepte me meer dan ooit in de details van mijn reis (thank you lonelyplanet), maakte tijd voor de afronding van mijn master aanmeldingen, en probeerde me te focussen op het Spaans studeren. De kinderen raakten overigens gewend aan me, en Gerard wet mijn mattie. Wat tot gevolg had dat ik nog meer moest biljarten en dat ze ook niet meer naar me luisterden. Mijn Spaans maakte hierdoor wel kleine sprongetjes. Ook viel het me op dat je als ouder op de een of andere manier de behoefte hebt om zoveel mogelijk tijd met je kinderen door te brengen. Ookal maken ze je knettergek, zijn ze verwend als de pest, en is het eigenlijk pas echt gezellig als de tv aanstaat of ze met hun hoofd in het beeldscherm van de Nintendo zitten. Ik word denk ik echt de perfecte ouder.
Nee, maar zonder grappen, ik werd wel steeds closer met die kleine, en ook voor mij werden de dagen leuker. Vooral het weekend is altijd een feestje. De flessen wijn worden opengetrokken, en de conversaties duren tot 2.00 uur in de nacht. Afgelopen zaterdag nam de familie me mee om arroz negro te proeven (voor de onwetenden: zwarte rijst). Dit is rijst die bereidt wordt met de inkt van de calamares. Ik heb zelden zoiets lekkers geproefd. Ook de volgende dag had de familie een leuke activiteit voor mij in petto: we bezochten la ciudad de las ciencias. Na een gezellig weekend, was het alweer tijd voor mijn laatste week.

De afgelopen dagen zijn voorbij gevlogen. Ik ben elke dag druk geweest met voorbereidingen voor mijn reis, werk afronden en mijn aanmeldingen afronden. Ook bedacht ik me opeens dat ik best die fiets eens kon gebruiken. Aangezien deze toch alleen maar staat weg te roesten in de kelder. Toen ik het aanbod voor een helm weigerden waren ze toch wel een beetje verbaasd. Haha. Ze zouden eens naar Amsterdam moeten komen. Ik maakte fietstochten naar de Quart de Poblet en dronk hier koffietjes (ook om mijn beste Spaans te oefenen). Gisterochtend heb ik mijn laatste bezoek aan Valencia gebracht, ook per fiets. Ook al is het maar een half uurtje, dit half uurtje is niet hetzelfde als het half uurtje door Amsterdam. De fietspaden zijn zo minimaal aangelegd dat het geregeld voorkomt dat je over de stoep moet fietsen of dat je langs de snelweg op een super smal paadje moet fietsen. Dit zorgde ervoor dat het een behoorlijk avontuur was om in het centrum terecht te komen. Hier kocht ik cadeautjes voor de schatjes, en dronk ik een koffietje met broodje voor 2.50 op het meest toeristische plein van Valencia. Heerlijk.

O ja! Ik heb afgelopen week weer iets van mijn bucketlist af kunnen strepen: ik heb namelijk zowaar een hele IRON MAN puzzel in elkaar geflanst, van maar liefst 200 stukjes. Ik voel me verrijkt. De oudste twee hebben twee nachten geleden huilend hun ouders opgezocht, omdat ze niet wilden dat ik zou gaan.. Haha, ik heb toch iets goed gedaan blijkt. 

Gisteravond wass mijn afscheidsdiner hier, en vanavond zal ik vertrekken naar Madrid. Om hier vervolgens nog een dagje rond te slenteren en Paul om 23.00 bij onze gate te treffen voor het grootse avontuur. Met 4 dagen Rio, 5 dagen carnaval in Ouro Preto, en Salvador in het verschiet wordt dit vast een meesterlijk en indrukwekkend nieuw avontuur. Ik hou jullie op de hoogte.

Zie hier mijn samenvatting in foto´s en video´s:

http://kimvanhovell.reislogger.nl/video/valencia-nutshell.17979

Tot snel, in Zuid-Amerika!

Un beso