Bolivia en Peru: het échte Zuid-Amerika!

 Dag mensen uit het mooie kikkerlandje,

Toen ik begon met het schrijven van dit blog had ik me voorgenomen dat 1 keer per maand een haalbaar streven zou zijn, hoewel ik vandaag de dag toch meer en meer moeite krijg dit ook echt na te leven. Het leven van een blogger is zwaar..
Inmiddels zijn we al twee maanden verder en heb ik vrijwel alles van mijn Bucket list af kunnen strepen.. Dit is een enge gedachte, en het voelt alsof het einde dan ook in zicht komt. Hoewel voor jullie nog twee maanden aan schrijfmateriaal in het vooruitzicht ligt! Dus bereid je voor en ga er goed voor zitten. Dit gaat uiteraard dus weer een lange worden!

De laatste keer dat ik jullie een uitgebreid verslag gaf zat ik in de bus van valparaiso in Chili naar san Pedro de Atacama, 25 uur reizend in mijn eentje. Na deze ellenlange bustocht kwam ik aan op het "bus station" in san Pedro. Dit bus station bestond maar liefst uit een klein betonnen gebouwtje en heel veel zand... Welkom in de woestijn! Na middernacht zette ik voet in mijn hostel in de middle of nowhere, waar op dat moment al een ziek feest gaande was. Vlug kroop ik in mijn bedje en begon ik mijn volgende dag met een hoop geplan. Ik besloot die dag naar het centrum te lopen en hier het een en ander uit te zoeken en te boeken. Al snel boekte ik mijn tour voor die middag en de volgende ochtend en had ik de overige tijd nog op te vullen. Net op het punt dat ik in de rij voor de bank wilde gaan staan, hoorde ik een bekende stem in mijn rechteroor. Ik draaide me om en zag daar tot mijn verbazing heer Arent Stienstra staan. Na een paar overdreven kreten besloten we deze ontmoeting maar te vieren met een biertje. Elk excuus is een goed excuus voor een bierie, uiteraard. Die middag zou ik een bezoekje brengen aan Valle de Luna, dus dat deed ik. Met een bus vol toeristen bezochten we de death valley en Valle de Luna in de woestijn. Hier ontmoette ik een groot vriend, waar ik later spijt van zou krijgen... Een werkelijke Vlaming werd mijn bus en tour buddy en nodigde zichzelf uit voor ons diner. Tijdens het diner kwam ik er overigens achter dat ik weer eens een aparte vogel op had gepikt en dat een normaal gesprek amper mogelijk zou zijn, omdat elke zin onderbroken zou worden. De volgende ochtend ging mijn wekker om 3 uur af en moest ik mezelf uit bed trekken voor de geyser tour. Dit was een super toffe, maar koude tour, waarbij we geysers bekeken en een bezoek brachten aan de hot springs. Hier ontmoette ik heel veel leuke mensen, waaronder Rosé, Julia en Martin, die ik vervolgens nog maanden tegen het lijf zou lopen. Allen wilden we op woensdag vertrekken naar Uyuni, door middel van een tour over de zoutvlaktes. Die middag overtuigden zij mij dan ook bijna met hen mee te gaan en een jeep te delen. Maar voor het zover was moest ik de deal nog rond krijgen.. Dit zorgde voor het grootste dilemma in tijden. Gelukkig stond arent plots weer voor mijn neus en besloten we een biertje te doen in hetzelfde cafe om de keuze te vergemakkelijken... Namelijk, dezelfde vriendelijke Vlaming had zich met precies hetzelfde bedrijf ingeschreven voor een tour over de Salar de Uyuni, en ik wist uiteraard zeker dat als hij mij in dezelfde bus zou zien zitten, ik gedoemd zou zijn 3 dagen met hem in een 4x4 te zitten. Ofwel, dit zou mijn tour niet ten goede komen. Na een paar flinke slokken hakte ik de knoop door en besloot ik de gok te wagen, want wat zou het leven zijn zonder risico's! Die avonden arriveerden mijn Zwitserse vrindinnen, en een laatste dag in san Pedro spendeerde ik dan ook met hen. Die volgende ochtend vroeg was het tijd voor mijn volgende grote avontuur EN mijn eerste dagen in Bolivia, in mijn optiek het beloofde land!

Met mijn Prive taxi werd ik naar de grensovergang gebracht, waar ik rosé en Julia tegen het lijf liep. Daar leek mijn groots probleem zich al redelijk vanzelf te hebben opgelost. Twee Australische gasten hadden gevraagd of ze niet bij ons in de auto konden springen, en natuuuurlijk konden ze dat! Spontaan was onze 4x4 gevuld met 6 man, en was het dilemma "Vlaming" opgelost. Die dagen vlogen eigenlijk voorbij, waarbij we voornamelijk rond crosten in een jeep en de mooiste natuurgebieden bezochten. 'S nachts sliepen we tussen de zoutvlaktes en het woestijngebied en overdag zagen we meren met de meest bijzondere kleuren (waaronder een roze meer met roze flamingo's), woestijngebieden, vulkanen, geysers en uiteraard de lang verwachte zoutvlaktes. Omringd door enkel wit zout en een helderblauwe lucht, schoten we net als de andere 30
Jeeps met toeristen zon 100 verschillende plaatjes, waarop we uit een fles liepen, op elkaars hoofd dansten en elkaar mensen voerden. Gedurende ons verblijf kregen we super lekker eten, dronken we wat wijntjes en speelden we 88 kaartspellen. Hier verreikte ik mijn kennis over de kaart wereld. Ik ben tegenwoordig dan ook de kennis over 2 Engelse en maar liefst 1 Israëlisch kaartspel rijker!

Hoewel ik in uyuni aangekomen eigenlijk een tussenstop wilde maken in potosi voor een bezoek aan de mijnen, bepaalde het lot voor mij iets anders. Uiteraard had mijn nonchalante planning ervoor gezorgd dat ik nog geen hostel voor die avond had geboekt, wat tot gevolg had dat er geen hostels in potosi meer beschikbaar waren. Dit dwong mij om samen met rosé en Julia een directe rit naar Sucre te trotseren. Hier kwamen we zo ellendig vroeg aan, dat we door de receptionist op een bank werden gelegd. 
Uiteraard werd ik hier nogmaals herenigd met Sophie! Dezelfde dag leerde ik via Sophie Daniel kennen, niet wetende dat ik de daarop volgende weken met hem door zou brengen. We gingen op pad en ontdekten kleine delen van deze mooie stad. Die avond werd ik wederom herenigd mer Arent, en besloot ik Liv, Hannah en Arent te Joinen voor een romantisch diner. Daarna was het uiteraard weer eens tijd voor een groot feestje, en aangezien er een werkelijke club in ons hostel zat was dit dan ook geen probleem. Na de nodige onschuldige potjes kaarten, eindigden we onze kaartsessie met kingsen en "ik heb nog nooit..". Hier kwamen we achter interessante gewoontes en geheimen van bepaalde mensen en bepaalde culturen. (Pakistanen mogen geen vrouwen bevredigen, maar wel ontvangen).. De muziek later op de avond was niet veel soeps, en na een aantal wanhopige versierpogingen van een Amerikaan, hield ik het voor gezien.
De volgende dag voelde als een typische zondag, dus wat doe je dan? Uiteraard, naar de markt! En aangezien Sooph en ik uiteraard op een budget reizen, gingen we koppig niet met de dure Tour van het hostel, maar besloten we zelf wel even de lokale bus te pakken. En geloof mij, zon leuke bus heeft niks te maken met iets wat ook maar in de buurt komt van Connexion of GVB. met onze knieën in onze nek en een non-stop pratende buurman waren de daarop volgende 45 minuten een hele ervaring. In Tarabuco aangekomen vonden we dat we het dan ook verdiend hadden om een typische gringo lama trui aan te schaffen en trakteerde ik mezelf op een heerlijk straatmaaltje inclusief rode kip, niet wetende dat ik daar eventueel (hoogstwaarschijnlijk) ziek van zou kunnen worden.... Na een afsluitend drankje inclusief gratis haar was het tijd weer met een localtje terug te reizen. 

De volgende dag was het tijd voor een spannend nieuw avontuur: een Spaans cursus! Na de nodige aanbevelingen schreef ik me in bij Me Gusta Spanish en kon ik die middag nog beginnen. Hoewel ik eigenlijk privé les zou hebben, bleek die middag dat ik het samen met een Amerikaan zou gaan doen. Wat uiteindelijk heel zinvol bleek te zijn. Helaas sloeg de kip de volgende dag in en begonnen er hele erge krampen in mijn bovenbuik op te treden. Hoewel ik het toen nog optimistisch inzag, bleek ik er een week later pas vanaf te zijn. Op woensdag schreef ik me in voor een kookklas met mijn spaansschool, en aangezien ik me die dag wat beter voelde nam ik het er flink van. Wat ook betekende dat ik alweer wat bier en wijn naar achter goot. De volgende dag zou ik hier dan ook voor boeten. Ik werd wakker en alles leek nog tien maal erger. Tijdens mijn Spaans les verliet ik het lokaal om een bezoek aan de apotheek te brengen, en alles wat ik at had te maken met brood, crackers of soep. 
Vrijdag ronde ik mijn Spaans af, en Dan, Alexandra en ik besloten om op zaterdag een dag toer naar de mijnen in Potosi te doen, om vervolgens de nachtbus gelijk door naar La Paz te pakken. Mezelf met crackers en rijst voedende hoopte ik de lange bustocht te overleven. De mijnen op zich waren een hele bijzondere ervaring, maar vooral heel triest. De mijnwerkers werken circa 14 uur op een dag en overlijden gemiddeld rond de leeftijd van 40 a 50 jaar.. Toch zag ik de mijnwerkers die wij zagen als hele optimistische en sterke mensen.

De volgende ochtend arriveerden we weer gruwelijk vroeg in La paz, en besloten we maar eens een kijkje te nemen bij het beruchte Wild Rover hostel...... Hier werden we herenigd met menig man die we eerder al eens tegen waren gekomen. De Engelse gang van val paraiso was aanwezig, Sophie en haar Canadese vriendinnen waggelden er rond, en ook Arent, Liv en Hannah gingen ervoor. Die avond kwam ik er gelijk achter op wat voor een .... Interessante... Plek we beland waren. Een half naakte vent rende de hele avond over de bar, en de Engelsen begonnen om 11 uur in de ochtend met een dobbelspel, voor geld... Iedereen was die avond dus katje lam, en de sfeer was apart. Het hostel zelf was erg commercieel en ik besloot voor mezelf dat ik ergens anders naar toe wilde verhuizen. Overigens, eerst besloten Arent, Dan en ik een Jungle Tour te regelen, want waar kan dat goedkoper dan vanuit La Paz?! Voor een top prijsje vonden we een Tour, inclusief vlucht en een drie-daagse Pampus trek. Twee nachten in wild rover, de beste walking Tour ever, en wat laatste bezoekjes aan het toilet verder, was het op woensdag tijd voor onze jungle experience. Voor ik het vergeet met jullie te delen: de walking Tour leerde mij enige leuke feitjes kennen over Bolivia en La Paz, en die kunnen jullie niet bespaard blijven, zie hier:

In La Paz is er een zekere heksenmarkt. Op deze markt verkoopt men gekke liefdesmiddeltjes (als "follow me, follow me"), maar ook lama foetussen... Deze worden gebruikt om te offeren aan de Pachamama (de godin van de aarde). Overigens, is dit niet het enige waarmee pachamama gepleased wordt; zo kan het ziijn dat er eens in de zoveel tijd eens een dakloze van de strijd verdwijnt. Mochten de personen die deze offers maken een dakloze tegenkomen zonder familie etc. Kan deze na een flinke verdoving levend begraven worden.
De gekste gevangenis ever staat In La Paz. Zoek op: San Pedro Prison. In deze gevangenis moet je een kamer/appartement huren en kan je zelfs met je familie wonen. Hoe meer geld je verdient, hoe groter je kamer kan zijn (sommige met jacuzzi). In de gevangenis zit ook een heel winkelcentrum.
De president van Bolivia is gek. Hij heeft al meerdere malen zijn excuses aan moeten bieden voor domme uitspraken die hij heeft gedaan. Een voorbeeld daarvan is de uitspraak wanneer hij ontdekte dat er veel van een vrouwelijk hormoon in de Boliviaanse kip zat. Op het nieuws zei hij dan ook: "we moeten geen kip meer eten, want straks wordt de hele bevolking homo"

De jungle trek was een groot pretje! Mijn buikklachten waren eindelijk over, en ik was dus klaar om met Garry (onze gids) drie dagen op een boot door de amazone te toeren. We begonnen met aapjes spotten, waarna deze vrolijk op onze boot, en op ons sprongen. Dat was toch wat minder prettig dan ik had verwacht. Onze accommodatie was een jungle logde die op palen boven het water stond. In dit water zwommen twee huis krokodillen, namelijk; Lucy En Pedro. Het eten op de toer was super en onze groep was lachen. Die avond gingen we op alligator jacht en ving Garry een baby alligator. De volgende dagen bestonden uit Piranha vissen, met roze dolfijnen zwemmen, een Anaconda jacht, volleyballen tijdens de zonsondergang en veel potjes kaarten. 

Op zaterdag kwamen we na een flinke vertraging terug in La Paz en verhuisden we direct naar Loki Hostel. Die avond vierden we de verjaardag van Rose en werd ik herenigd met Dana, die ik had ontmoet ik Rio. Met haar sprong ik de volgende dag op een Quat.
 Er was daarna nog 1 ding dat ik moest doen voor ik na twee weken La Paz zou verlaten, en dat was de Death Road. Dit is tegenwoordig een mountainbike route, maar was voorheen de weg voor auto's richting amazone. Door vele dodelijke ongelukken is deze nu dan ook gesloten voor auto's. Maar ook fietsers komen nog wel eens om het leven. Ik besloot dus mijn selfiestick thuis te laten, en mijn gezonde verstand te gebruiken. Met een kleine groep van 4 gingen we deze uitdaging aan. Arent en ik hadden de smaak al snel te pakken en raceten op het asfalt gedeelte naar beneden. Helaas waren Dana en haar Israëlische vriend niet al te snel, wat zorgde voor het nodige oponthoud. Na een lange stop in de regen en een kapotte fiets, konden Arent en ik eindelijk vrij naar beneden fietsen. Het was fantastisch! Zo mooi en zoveel adrenaline! Zeker een vd betere dingen tijdens mijn trip. 

Die dag erna was Koningsdag, ook in Loki Hostel, en zou Stan arriveren. Na een goed feestje, werd ik die avond om 2.00 uur op het vliegveld verwacht om mijn bloedverwantje op te wachten. Na een emotionele hereniging (haha), verbleven we samen nog 1 dag in La Paz. Hier deden we op de valreep nog even een Boliviaanse voedseltoer. De volgende dag vertrokken we richting het Titicacameer. Stan en ik verwenden onszelf met een luxe hotelkamer in Copacabana, om de volgende dag met Dana en een Israëlisch koppel op de boot naar Isla del Sol te stappen. Hier sliepen we op zaterdag een nacht in een heel basis hostel met een prachtig uitzicht op het meer, en liepen we de volgende dag 3 uur lang van Noord naar Zuid. Zonnebrand leek ons niet nodig, dus als garnalen kwamen we die zondag weer aan in Copacabana.

Vanuit Copacabana namen we een directe nachtbus naar Arequipa in Peru. Deed bleek een groot disaster te worden. In Bolivia kent men Cholita's, dit zijn vrouwen die zich traditioneel kleden en over het algemeen werken in de markten en op straat. Over het algemeen is hun hygiënische staat vaak wat gelimiteerd en kunnen er wel eens bepaalde geuren vanuit hun richting komen. O ja, en tanden hebben ze vaak ook niet meer. Nou, wat er dus gebeurde, Stan en ik zaten comfortabel in onze bus te wezen, toen er plots twee van deze dames de trap naar de tweede verdieping op klommen. Er was 1 probleempje: de bus was vol..... Maar dat maakte deze vrouwtjes niet uit. Met hun grote rokken besloten ze middenin het gangpad te gaan zitten, naast mij. Dit betekende dat een Vd dames (die iets weg had van een stinkende heks), al gauw een van mijn armleuningen had geclaimed en dat ik vanaf dat moment 8 uur lang aangeraakt zou worden en de helft van mijn stoel moest delen met een Cholita. Ik deed verwoede pogingen tot slapen, maar was al gauw de wanhoop nabij. Je zult dan ook begrijpen dat wanneer ik eindelijk in Arequipa aankwam, ik eindelijk weer kon ademen (letterlijk en figuurlijk). Begrijp me niet verkeerd, ze zal vast erg aardig zijn geweest.. Arequipa gaf ons meteen een goed gevoel. Na twee weken in een chaotische stad als La Paz, voelde Arequipa aan als een oase van rust. De eerste twee dagen deden we dan ook niet veel, behalve een heerlijke broeder zuster ruzie en een museum bezoeken met een mummie. Door ons goede speurwerk vonden we de goedkoopste optie voor een trek door de Colca Canyons. Op woensdagochtend zouden we om half 3 ons bed uit moeten om een tweedaagse trekking te doen. De eerste dag bestond alleen uit een tocht van 3 uur naar beneden de canyon in. Gelukkig kwam dit na een uur al onze strot uit en konden we na de afdaling onze knieën amper meer buigen. Maar het was het waard: we sliepen in een schattig hutje op de hei in het dorpje Oasis. De volgende ochtend moesten we weer rete vroeg uit de veren om de andere kant van de berg op te klimmen en hier een zekere zonsopgang te zien. Stan en ik ontdekten al snel dat we ondanks onze matige conditie vrijwel altijd sneller zijn dan de tijd die er voor trekkings gegeven wordt, en vaak ook nog als een van de eersten boven zijn. We speculeerden hier veel over, hoe dit mogelijk zou zijn, maar gooiden het uiteindelijk maar op onze motivatie. Als we een top van een berg zien, moeten we die zo snel mogelijk bereiken. Dus, als een Vd eersten bereikten we de top en konden we onszelf een flink schouderklopje geven.

Hoe moe we ook waren, we hadden nog geen tijd voor rust: na onze terugkomst in Arequipa besloten we gelijk de nachtbus naar Cusco te pakken. Onze nederlandse vrienden Sten en Arienne achterlatend, stapten wij een nachtbus in (weer met een goede deal gefixt!). Na een goede ervaring met Milhouse in Buenos Aires, gaven we Milhouse in Cusco ook maar eens een kans. Na een goed ontbijtje stapte we de deur uit om Cusco eens een beetje te ontdekken. Aangezien de Macchu Picchu ook bezocht moest worden en maandag ons een geschikte dag daarvoor leek, bezochten we alvast wat agencies. Hoewel stan en ik altijd wat bang waren als dingen te soepel gingen (dan zou er daarna weer iets gebeuren wat dingen gecompliceerder maakte), ging het vinden van een agency met een super goede deal toch wel erg soepel. Meteen was de eigenaar gek op ons en boekten we een betrouwbare en goedkope Inca Jungle Trail bij hem. Ik mocht zelfs zijn rugzak lenen voor de 4-daagse toer. Dat weekend was het overigens eerst tijd voor een feestje samen, ons eerste feestje samen! Stan en ik deden een poging tot beerpong, faalden, en besloten toen maar naar de clubs te gaan. We belandden in Chango, waar we Rose, Julia en een aantal Nederlanders tegen het lijf liepen. De volgende dag was goed voor een bezoek aan het chocolade museum en bereidden we ons voor op ons Macchu Picchu avontuur.
Maandagochtend begonnen we met veel goede moed aan de 4-daagde trek, en mijn laatste bucketlist item. Met 5 Engelse jochies en een gekke Costaricaan stapten we op een mountainbike om vervolgens twee uur met z'n allen als een malle af te dalen. Hoewel ik me in het begin nog ergerde aan de stoerdoenerij van de jochies, begon ik ze die avond al te waarderen. Ondanks dat ze pas 18/19 waren, waren ze al aardig zelfstandig en volwassen en ontstonden er leuke conversaties. Die avond stapten Stan en ik voor het eerst een raft boot in. De zenuwen gierden door ons lichaam, maar al snel hadden we de smaak te pakken. Elke keer als er een dikke golf aankwamen doken we de boot in en begon de gids te gillen, ik kon niet stoppen met lachen. Op de tweede dag stond er een 17 km hike op het programma. De eerste klim zou zon 40 minuten duren, maar na 20 minuten hadden wij het met onze fitte, jonge groep al bereikt. Ook de tweede klim was een eitje voor onze groep. Op een gegeven kwamen we tot de conclusie dat als onze gids zelf geen honderd keer om pauze had gevraagd dat we lachend eerste zouden zijn geweest. Het leven is immers een grote competitie :P. Nadat we de rivier overstaken met een krakkemikkig kabelbaantje, mochten we eindelijk de overvolle hot springs induiken. Na een verdiende ontspanning reden we naar ons hostel/hotel, en stond ons een verrassing te wachten. Na mijn douche was stan opeens uit de kamer verdwenen, en bleek hij buiten enthousiast te staan praten met Sten en adrienne, die in onze groep waren geplaatst. Toevallig genoeg hadden zij besloten een verkorte versie te doen, en dat zou met ons zijn! Die avond hadden we uitgebreide gesprekken en dronken we op de gezelligheid.
Dag nummer drie brak aan, en Adrienne en ik besloten het ziplijnen maar eens uit te proberen. Stan en Sten gingen samen een kleine hike aan. Als eerste werd ik door de instructeur een 200 meter hoge ziplijn afgeduwd, maar aangezien het nog zo vroeg was, voelde ik nog niet veel gebeuren in mijn lichaam. Pas bij de laatste lijn aangekomen ging mijn hartslag lichtelijk omhoog. Ik liet een van de dappere jochies toch maar voor gaan en hing mezelf daarna op aan een touwtje aan mijn rug om als een Superman het dal over te vliegen! Dit was zoooo cool, en binnen enkele seconden gierde de adrenaline door mijn lichaam. Mijn lunch werkte ik daarna gulzig weg, en daarna was het tijd om de laatste drie uur naar Aguas Calientes te trotseren. -hahaha, ik begon net opeens in het engels te typen, maar dat heb ik dus maar even verwijderd..- die middag kwamen we aan in het meest toeristische dorp in Zuid-Amerika: Macchu Picchu dorp. We verbleven hier in een luxe hotel, met handdoeken, een eigen badkamer en goed eten! De cocktails van die avond sloegen in als een bom, en zorgden ervoor dat we sliepen als roosjes, om de volgende ochtend om half 4 op te staan.  Fanatiek als we waren wilden we als eerste door de poort naar de 2500 traptreden rennen. Hoewel deze poort pas om 5 uur open ging, stonden wij om 4.15 al dapper in de regen te wachten. Toen de poort dan eindelijk open ging was het tijd voor een zware en natte klim. Ook hier stond een gemiddelde van 1 - 1.5 uur voor, maar na zon 45 minuten en 2500 traptreden verder stonden Stan en ik als een Vd eerste 15 in de rij bij de Macchu Picchu. Hoewel dit wat anders was dan verwacht, deed de Macchu Picchu zelf alles behalve onder Aan mijn verwachtingen. De locatie van dit oude Inca dorp is zo bizar mooi dat je er uren naar kan staren. Het dal, de wolken, de met sneeuw bedekte pieken en dan de Inca ruïnes zelf zorgden voor een werkelijk plaatje. Aangezien Stan en ik nog een nacht extra in ons hotelletje hadden, hadden we de hele dag de tijd om tussen de hordes toeristen rond te lopen. Dit deden we overigens dus even mooi niet. We besloten een laatste klim naar de Sungate te maken, om de Macchu Picchu van bovenaf te kunnen bewonderen, en liepen toen nog eens de 2500 treden naar beneden om hier van onze welverdiende rust te genieten. Aangezien de bus terug de goedkoopste optie was, moesten we eerst nog een aantal uur terug lopen naar een dorpje waar we de bus daadwerkelijk konden pakken. Het hiken kwam gelukkig onze strot nog niet uit, dus het was een gezellig rit terug.. Haha

Het weekend in Cusco brak aan en wij hadden uiteraard nog geen hostel geboekt, leek ons slim. Al gauw merkten we die vrijdagavond dat we ook nog even door Cusco mochten hiken, op zoek naar een beschikbaar bed. Point hostel bleek een Vd weinigen te zijn, dus we besloten er maar voor te gaan. We werden op een kamer geplaatst met een vrouw op leeftijd, met zwart lang haar en een ingevallen gezicht. Al snel bleek uit haar non-stop verhaal dat ze ook een werkelijke snuifduif was, en dus al vanaf een uurtje of twee die middag aan de cocaïne had gezeten. Stan was verkouden, dus die kreeg her zelfs nog even aangeboden. Heerlijk begin van een weekend Cusco. Nog geen 5 minuten later boekten we dus direct een ander hostel voor de volgende dag. We trakteerden onszelf op en crêpe en doken vroeg ons bed in. De volgende dag stond in het teken van een walking tour, waarbij we eindigden met een Pisco Sour workshop. Dit had als gevolg dat we om 15.00 uur al aan de cocktails zaten, en aangezien Stan de prijs won voor de beste pisco Sour, moesten we samen nog een cocktail wegwerken. We moesten dus maar gewoon door blijven drinken.. Na een eeuwig bezoek aan de supermarkt en wat glaasjes drinken verder, besloten we om rond tienen nog eens te gaan eten. Vlak daarna meetten we Rose en Julia om Julia haar verjaardag te vieren. Uiteraard eindigden we die avond in Chango, raakten stan en ik elkaar kwijt, en lagen we uiteindelijk pas om 7 in ons nest. Wat een leven.
Brak schreven we ons se volgende dag in voor een trekking naar de Rainbow Mountain op maandag. Men bleef ons maar vertellen hoe fantastisch dit zou zijn, en wij wilden natuurlijk niks missen. Toen we de volgende dag om half 3 weer opstonden konden we onszelf alleen wel afschieten. De motivatie voor hiken was al dagen daarvoor verloren gegaan, dus we moesten deze klim volledig doen op doorzettingsvermogen. Na de eerste klim bleek al snel dat dit ook nog eens mijn zwaarste hike zou gaan worden. Aangezien dit zo hoog lag, vroeg elke stap om heel veel adem. Stan was er immers zo klaar mee, dat hij naar de top van de berg rende en op mij wachtte om hier als tweede van de groep te arriveren. Ondanks ons geklaag waren we wederom de eersten uit een groep van 18 mensen die bovenaan de berg stonden, waar we verbluft werden door het regenboog patroon dat te zien was op de berg tegenover ons. We waren zodanig vroeg dat we genoeg tijd hadden om hier te zitten en genieten. Overigens wel met handschoenen aan.

We maakten er bijna een gewoonte van om na elke trekking een bus te pakken, dus dat deden we nogmaals. Die zelfde avond nog pakten we een veel te duren bus naar Ica, waar we de volgende dag zouden doorbrengen tussen zandduinen en woestijn. Hier deden we een van de engste dingen die ik zo ver gedaan heb op mijn trip. Totaal onverwachts bleek na enkele seconden in de sandbuggy al dat het hier niet ging om een onschuldig ritje over de duinen. Onze chauffeur scheurde met volle snelheid tussen meters hoge duinen door en pakte op bepaalde momenten de meest steile afdalingen mee. Dit was zo steil dat we op bepaalde momenten zelfs vlogen. Ik krijste als een idioot, en Stan zat ineen gedoken naast me. Uiteindelijk was het sandboarden zelf (waar her allemaal om ging), een eitje, en vlogen we op onze buik op een bord de heuvels af.
Na al deze avonturen, en de vele adrenaline, waren we toe aan wat ontspanning. De volgende dag pakten we de bus naar Paracas, een lelijk plaatsje aan de zee. Hier verbleven we in een super chill hostel, waar we tot pure ontspanning kwamen. Drie nachten op rij verbleven we hier om een bezoek te brengen aan de islas Ballistas (de goedkope versie van de gallapagos eilanden), en het natuurpark, maar vooral om even helemaal niks te doen.

Voor we het wisten brak Stan zijn laatste weekend aan, en vertrokken we naar Lima, onze laatste bestemming samen. We hadden hier 4 nachten de tijd om deze stad te ontdekken. Hoewel men over het algemeen vrij negatief is over Lima, was ik positief verrast. De eerste nacht eindigde Stan op een Peruviaanse rave party, waar ik overigens niks van af wist, en ervoor zorgde dat ik zon twee uur wakker lag. Twee dagen verbleven we in een hostel in her niet toeristische centrum, en daarna besloten we nog twee nachten door te brengen in het mooie, toeristische Miraflores. We deden niet veel, maar brachten kleine bezoekjes aan culture bezienswaardigheden (eigenlijk maar 1), en uiteraard de bioscoop! Die dinsdag was het Stan zijn verjaardag en dat vierden we met een fietstocht op een mooie zonnige dag. We fietsten door een super mooi park langs de zee en liepen door een oude, rijke buurt van Lima. De dag sloten we af met een diner in een luxe restaurant en doken niet te laat ons bed in.
Woensdag Brak aan, wat betekende dat Stan die avond naar huis zou vliegen. Ik vond dit moeilijker dan ik dacht. We brachten de dag door in de Starbucks en een shoppingmal en namen uiteindelijk rond half 7 die avond afscheid. 

Ik had sinds een week een raar gevoel, en dat bleek die woensdag op zijn maximum te zijn. Ik had veel contact met mensen thuis, en weinig contact met andere reizigers. Ik had plots tijd om na te denken, en begon steeds meer kleine dingetjes te missen. Die woensdag was het zodanig erg dat ik graag met Stan op her vliegtuig was gestapt. Ik herken dit gevoel helemaal niet, en ik wist niet wat ik er mee moest. Gelukkig had ik een vlucht naar Colombia geboekt, en had ik besloten het noorden van Peru over te slaan. Ik denk uiteindelijk dat dit een juiste beslissing was, omdat ik denk ik even iets totaal nieuws nodig had. Die woensdagavond trakteerde ik mezelf op een wat luxer hostel, en kwam ik een beetje tot rust. Hier sprak ik ook met een Engels koppel, dat me veel tips gaf en waarmee ik wat tijd spendeerde op mijn laatste avond en dag in Peru. 

Gelukkig ben ik vanaf het moment dat ik op het vliegtuig stapte niet meer alleen geweest. In Bogota liep ik wat oude bekende tegen het lijf en nu zit ik in Medellin waar ik veel tijd met een Amerikaans meisje en een Duits meisje spendeer. Ik hoop dat ik op deze manier nog een hele mooie laatste maand tegemoet ga, en dat ik dus ook met een heel goed gevoel het vliegtuig naar huis instap. Ik heb nu zelfs plannen om hier misschien wat langer te blijven en samen met twee meisjes vrijwiligers werk te doen in een hostel. Ik heb totaal geen plan, en dat geeft me heel veel vrijheid, maar maakt beslissingen nemen moeilijker dan ooit. Ik ga hier nu in ieder geval nog even genieten. Ik weet dat thuis over een maand ook nog thuis is en dat dat altijd zo zal zijn. Ik kan nu overigens wel voor het eerst oprecht zeggen: ik mis jullie! Wanneer ik in het vliegtuig stap om mijn reis te beëindigen weet ik in ieder geval dat ik er klaar voor zal zijn!

Geniet, maar lees met mate ;).

Veel liefs vanuit het gevaarlijkste land in Zuid-Amerika (onder reizigers bekend als het beloofde land!)
Xxx