Het leven in Valencia Met Korzel en Kwast

Waarde vrinden, vrindinnen, familie, ex-vrienden, ex-vriendjes, toekomstige exen, en misschien wel wildvreemden,

Als je me goed zou kennen zou er nu hoogstwaarschijnlijke een bepaalde nieuwsgierigheid aan je knagen: hoe gaat het Kim, ookwel bekend als de kindervriend, af tussen al het gespuis (drie kiddo´s)?!

Afgelopen zondag, 3 januari, ben ik aangekomen in een dorp, genaamd Aldaia, waar het normaal is om met een trolley naar school te gaan, een enorme pizzadoos churros weg te werken (als ontbijt..), wildvreemden twee dikke kussen te geven bij een eerste ontmoeting, en te geloven in het bestaan van de Drie Koningen. Je zal dus begrijpen dat het even acclimatiseren was, maar ik leef nog en ben zowaar gewend geraakt aan een aantal van de bijzondere gewoontes. 

Ik arriveerde zondag op het enige vliegveld dat Valencia rijk is, en werd opgewacht door Marco (de papa), Paqui (de mama), en Gerard (djerar, de jongste van de drie kiddo´s), waar ik uiteraard een aantal heerlijke smakkerds van ontving. Binnen nog geen 15 minuten arriveerden we bij hun huis in Aldaia, en leerde ik Mario en Lucas kennen. Ik kreeg gelijk een bord met een heerlijke Spaanse tortilla voorgeschoven en heb tot een uur of twaalf zitten kletsen met Paqui en Marcos. Een warm ontvangst was het zeker.

De avond van mijn aankomst vertelden Paqui en Marcos mij dat ze nog kerstvakantie hadden, en dat deze nog zou duren tot en met woensdag 6 januari. Dit had te maken met het feit dat kinderen hier niet geloven in een Sinterklaas, maar in Los Reyes Magos (de drie wijzen/drie koningen). Gedurende deze dag zouden de kinderen overladen worden met cadeau's en zouden we op bezoek gaan bij alle familie om hier traditionele Spaanse gerechten te consumeren.

Maar voordat het zover was lagen er nog twee "vrije" dagen in het verschiet. Hoewel het maandagochtend allemaal nog vrij onwennig voor me voelde, nam ik toch de moedige stap om de heerlijke stortdouche uit te proberen en aan te schuiven bij een chaotisch ontbijt. Het dagelijks leven in Spanje komt iets langzamer op gang, helemaal gedurende de weekenden. Dus voor we actie ondernamen was het al te laat om nog naar Valencia te gaan. De familie besloot me hun vakantiehuis te laten zien in een dorpje iets verderop. Alle dorpen rondom Valencia liggen zodanig dichtbij elkaar dat je enkel een straat over hoeft te steken om het buurdorp te bereiken. De omgeving is niet om boekdelen over te schrijven en bestaat voornamelijk uit flatgebouwen. Zo ook toen we aankwamen bij het vakantiehuis. We maakten een wandeling over het aangrenzende strand en vertrokken daarna naar de shopping mall, Bonaire. Hier kwam ik voor het eerst echt in aanraking met de Spaanse gewoontes, namelijk: Paqui kwam een collega van haar tegen, Emilio, een stereotype Spaanse man, die ook zeker niet schroomde om mij eens flink vast te pakken en met grofgeweld twee volle zoenen te geven. Dit had als gevolg dat mijn tedere gezichtje de kleur van een pimiento kreeg, en zorgde voor het nodige vermaak van Paqui, de kinderen en Emilio zelf. Fijn..

Hoewel ik me niet precies kan herinneren wat we elke dag hebben gegeten, moet ik zeggen dat ik tot nu toe elke dag met volle teugen heb mogen genieten van traditionele Spaanse gerechten. Aan het eetpatroon zelf moet ik overigens nog steeds erg wennen. In plaats van 3 maaltijden, kennen ze hier 5 namen voor verschillende maaltijden gedurende de dag. Je start met la desayuno, kijk hierbij vooral niet gek op als de Spaanse families (vooral de kinderen) lachend een hele cake wegwerken. Hoewel wij uit onze Spaanse lesboeken leren dat el almuerzo refereert naar lunch, is niks hier minder waar. El almuerzo is namelijk een "klein" gerecht dat je eet tussen het ontbijt en lunch om de honger voor deze periode te stillen. In ons geval zou dit gaan om een lekker appeltje, maar in Spanje bedoelt men hiermee dat je even een flinke sandwich met een tortilla erop (als het niet meer is) wegwerkt. Vervolgens rond een uur of 14.00/15.00 is het tijd voor la comida, ofwel de lunch, gedurende welke je een uitgebreide warme maaltijd eet. Niet veel mensen houden een Siësta, maar als ze het doen is het na het eten van deze maaltijd. Rond een uur of 18.00/19.00 krijgt men overigens weer langzaam trek, maar is het nog geen tijd voor het diner. Men eet dan een klein gerecht bij de koffie om de honger te stillen, genaamd la merienda. Voor mij is de periode tussen de lunch en het diner een behoorlijke opgave. Aangezien het diner hier meerdere malen pas tussen half 11 en 11 heeft plaatsgevonden, zit ik vaak al twee a drie uur met een knorrende maag. Het went langzaam, maar op het moment heb ik het hier nog behoorlijk moeilijk mee. Ik vind het overigens wel een heerlijk gevoel dat niet alles zo strict en punctueel is hier, maar dat men echt met volle teugen genieten, en komt en gaat wanneer het hen uitkomt. De laatste maaltijd, en in mijn optiek vaak de lekkerste maaltijd, is dan ook la cena, ook hier worden vaak traditionele Spaanse gerechten geserveerd. Een klein dingetje waar ik overigens wel tegenaan loop is dat ik op het moment van dineren zo´n ontzettende trek heb, dat ik mezelf helemaal volstauw met alles wat op tafel staat. Oeps..
Wat trouwens echt vreselijk is, is dat die kiddo´s na elke maaltijd een toetje eten. NA ELKE MAALTIJD! Ze hebben dan de keuze uit een stuk fruit of soesjes in chocoladesaus, cake etc. Ja, als kind had ik het ook wel geweten. Het is niet voor niks dat Korzel en Kwast zich onder de familieleden bevinden.

Dinsdag liet de familie mij Valencia zien, en woensdag was het tijd voor een zeer bijzondere ervaring: Reyes Magos! Het grootste vreetfestijn van de week, en ik dacht nog dat het niet erger kon. ´s Ochtend werd ik gewekt om met de kinderen de cadeau´s onder de boom uit te pakken. Zelf kreeg ik zowaar een armbandje van de Reyes Magos. Heel lief! Na deze verwennerij was het tijd voor mij om kennis te maken met de familie van Paqui. We stapten in de auto en vertrokken naar het huis van Paqui´s moeder (ook Paqui genaamd). Hier zouden we genieten van een traditioneel Spaans ontbijt, namelijk: churros met heeel veel chocoladesaus. Een goed begin van de dag zou je zeggen. Na een half uur stroomde het hele huis vol met schreeuwende Spaanse mensen. Op de een of andere manier moeten Spanjaarden altijd schreeuwen als ze iets zeggen. Stilletjes heb ik aan tafel zitten smikkelen van de gigantische pizzadoos met churros en toegekeken hoe de kinderen vechtten om de porra (het dikke, vetste uiteinde van de churros), de ouderen op een schreeuwende manier met elkaar communiceerden, en iedereen nog meer cadeautjes openden, die de Reyes Magos bij oma hadden achter gelaten. 

Na dit eerste avontuur was het overigens nog niet klaar. Met een opgeblazen hoofd keerden we terug naar huis en namen we even onze rust. Om een uur of drie was het tijd om naar Marcos´ moeder te gaan. Hier aangekomen viel het me alles mee. Er was maar 1 ander kleinkind aanwezig, de jongens speelden op hun gameboys, en de volwassen zaten keurig te converseren aan tafel. Dit gaf mij de kans me ook een beetje te mengen in het gesprek, in hoeverre mijn belabberde Spaans dit toeliet, en voelde ik me meer op mijn gemak. Al snel verschenen er heerlijke tapas op tafel, en met veel genot at ik me hier helemaal vol mee. Er was mij overigens niet verteld dat het een traditie is om gedurende feestdagen een drie-gangen menu te serveren. Ofwel, ik had nog twee gangen te gaan, en mijn buik zat al bomvol van de tapas. We eindigden met een traditioneel nagerecht, een flan. Dit is een cake met heel veel slagroom, creme, en chocolade erin. Je kan je voorstellen dat ik na deze maand in Valencia, dus een ware tientonner ben. Mocht het vliegtuig naar Sao Paolo neerstorten, weet je hoe het komt...

Donderdag "begon het echt", ik moest aan het werk. Voor mij betekende dit overigens EINDELIJK rust. In de ochtend vergezelde ik Marcos naar zijn basisschool, en mocht ik meemaken hoe hij een verschrikkelijke klas met terrorkinderen gymles gaf. Na deze les en 10000 kussen van collega´s vluchtte ik naar huis. Thuis had ik de kans om te werken en wat andere praktische dingetjes te regelen. Aan het einde van de dag, na school (om 17.00) verwachtte men enkel van mij dat ik een spelletje met de kids speelde om hun Engels te verbeteren, en dat ik zou converseren met Marcos en Paqui in het Engels. Aangezien we zo´n goede band hebben is dit geen enkel probleem, en zitten we soms tot 2.00 uur ´s nachts aan tafel. Vrijdag had ik een soort gelijke dag en ging ik met Paqui mee naar haar middelbare school. Hier kreeg ik weer even heimwee naar de mooie, terror tijden op de middelbare school in Arnhem. Wat fantastisch was dat. We hebben iedereen daar helemaal gek gemaakt. En toen... was het alweer weekend. Om het weekend in te luiden aten we die avond heerlijke tapas (om 11 uur....), en zaten we tot 2 uur aan tafel wijntjes te drinken. Genieten hoor, dit leventje.

Gisteren ben ik zelf Valencia gaan verkennen, onder anderen om wat spullen te kopen. Je gelooft het niet, maar er past echt zo bizar weinig in zo´n backpack. Ik kwam echt warme kleren te kort. Het enige warme dat ik heb is mijn fleecevest, maar die gebruik ik als jas. Huilen dus. 

Het weer is hier overigens ook echt dikke prima. Afgelopen dagen was het rond de 20 graden, en scheen er af en toe zelfs een beetje zon. Vrijdagmiddag heb ik dan ook heerlijk met Paqui op de veranda in het zonnetje gezeten.

Ik kreeg van sommige mensen de vraag of ik me alleen voelde, maar eigenlijk voel ik me alles behalve alleen en ben ik blij als ik even alleen op mijn kamertje kan zitten en eindelijk rust heb. Het zijn super lieve mensen, maar het kost wel veel energie. Vooral het feit dat niet al het Engels begrijpelijk is voor hen, maakt het lastig. Ik ben vaak bezig met het uitleggen van de betekenis van bepaalde woorden, of aan het raden wat een bepaald Spaans woord betekent, omdat men de Engelse vertaling niet weet. Mijn Spaans blijkt ook slechter dan ik dacht, ik volg bepaalde dingen wel, maar plas in mijn broek als ik zelf moet spreken. Vooral de uitspraak van bepaalde letters is een behoorlijk opgave. De Spaanse rrrrr, en ccc zijn een verschrikking. Vrijdagavond heb ik overigens wel een uur met beide oma´s in heel basic Spaans gesproken. Dit was voor mij een enorme stap, maar zal er uiteindelijk wel voor zorgen dat ik het poco a poco (beetje bij beetje) onder de knie krijg. Ik was echt een beetje trots op mezelf. Zelfs zodanig dat ik helemaal in de flow raakte en niet meer wilde stoppen, haha.

Om veel gewoontes hier moet ik vaak ook wel lachen. Een van de dingen die ik heel bijzonder vind is dat ze voor letterlijk ALLES een woord hebben. Ik zag eergisteren zelfs dat een cervezeria (cerveza is bier) een soort bar is. Soms probeer ik heel hard na te denken of we in het Engels of Nederlands ook een woord voor een bepaald iets hebben, maar dat bestaat soms gewoon echt niet. Een coneja is bijvoorbeeld een klap die je in iemands nek geeft. Ook hebben ze hier een woord voor mensen met hele kleine benen en een normale romp en relatief groot hoofd. Ik dacht eerst dat ze het over lilliputters hadden, maar ze lieten me foto´s zien en het schijnt inderdaad iets anders te zijn. Ik ben de naam even kwijt, maar ik heb nog nooit in mijn leven zo´n persoon ontmoet haha. Ik heb ze gisteren overigens ook even een term geleerd die heel belangrijk is in mijn vocabulair: TJAPTJOI <3

Mijn verhaal is weer lekker gedetailleerd, maar zo kennen jullie me. Ik ga nu maar eens optimaal genieten van een echte, overheerlijke Spaanse paella, bereid door la abuela Paqui. Ik vermaak me hier wel.

Hasta luego !

Un beso